Paryż, wiek XVII. Strach nocą wyjść na miasto, bo w uliczkach grasuje nieuchwytna banda morderców i złodziei, którzy zdają się czatować przede wszystkim na szlachetnie urodzonych mężczyzn, niosących podarki w postaci cennej biżuterii swym metresom. W sprawę w zaskakujący sposób zostaje wmieszana ponad siedemdziesięcioletnia panna de Scudéry, pisarka i przyjaciółka przyjaciółki Ludwika XIV.

Opowiadanie Hoffmanna to ciekawy utwór, w którym dobre chęci brukują bohaterom drogę do piekła, a cnota i niewinność nie są w stanie same się obronić przed żadną krwi Chambre ardente z ponurym la Regnie na czele. Na całe szczęście determinacja panny de Scudéry jest ogromna i nawet króla potrafi przekabacić dla swojej sprawy.

Opowiadanie Hoffmanna pochodzi z lat 1819-21, a ja czytając o poczynaniach nobliwej pisarki miałam w głowie pannę Marple, co najmniej o wiek młodszą od panny de Scudéry. Pisarz w tej historii poruszył też kwestię twórcy, dla którego akt tworzenia jest jak narkotyk i który ze swym dziełem rozstać się nie umie. Jest to jedno z lepszych opowiadań Hoffmanna, jakie czytałam, może ma to związek z tym, że tak lubiany przez autora wątek metafizyczny jest tu zredukowany do minimum, a wszystkie mroczne sprawy wynikają z natury ludzkiej.

Na zakończenie lektury doszłam do wniosku, że są takie prawdy, których dla szczęścia bliźniego ujawniać absolutnie nie wolno, że prawdziwa miłość żadnych poświęceń się nie boi, że fanatyzm jest zły w każdej postaci, a zwłaszcza gdy służy sprawiedliwości – całkiem sporo przemyśleń jak na tak niewielką książeczkę. Polecam.

Paryż, wiek XVII. Strach nocą wyjść na miasto, bo w uliczkach grasuje nieuchwytna banda morderców i złodziei, którzy zdają się czatować przede wszystkim na szlachetnie urodzonych mężczyzn, niosących podarki w postaci cennej biżuterii swym metresom. W sprawę w zaskakujący sposób zostaje wmieszana ponad siedemdziesięcioletnia panna de Scudéry, pisarka i przyjaciółka...