Pewnego dnia Wilk, stojąc przed lustrem stwierdza, że jego czarny kolor jest zbyt smutny. Postanawia coś z tym zrobić. W poniedziałek postanowił pomalować się na zielono. Gdy jego futro wyschło, z przerażeniem stwierdził, że wygląda jak żaba. We wtorek założył wielki czerwony sweter. I ten kolor nie przekonał Wilka. W środę postanowił przystroić się różanymi płatkami. Bycie różową księżniczką wcale go nie przekonało.

W czwartek była kolej na kolor niebieski, w piątek na pomarańczowy, a w sobotę na brązowy. Żaden z tych kolorów nie był idealny. W niedzielę Wilk przyozdobił futro pawimi piórami. Był zachwycony do momentu, w którym stwierdził, że będąc różnokolorowy, nie zazna spokoju. Ostatecznie Wilk stwierdził, że najlepiej czuje się w kolorze czarnym.

"O Wilku, który chciał zmienić kolor" to zabawna historia, która pokazuje, że warto pozostać sobą i się nie zmieniać. Jednocześnie utrwala u dzieci nazwy kolorów, a także dni tygodnia. To doskonałe połączenie nauki i zabawy.

"Przygody Wilka" to niezwykle urocza i zabawna seria opowiadań o Wilku, który mierzy się nie tylko z emocjami, ale i przeróżnymi przygodami, bawi i zachęca do wspólnej zabawy. W książkach podkreślona jest rola przyjaźni, niesienia pomocy i szacunku do innych, a Wilk jest tutaj pozytywnym bohaterem.

Pewnego dnia Wilk, stojąc przed lustrem stwierdza, że jego czarny kolor jest zbyt smutny. Postanawia coś z tym zrobić. W poniedziałek postanowił pomalować się na zielono. Gdy jego futro wyschło, z przerażeniem stwierdził, że wygląda jak żaba. We wtorek założył wielki czerwony sweter. I ten kolor nie przekonał Wilka. W środę postanowił przystroić się różanymi płatkami. Bycie...

Są bohaterowie książkowi, których, mimo usilnych starań autorów nie sposób polubić. Są też tacy, których kocha się bez względu na wszystko. Do nich bez wątpienia należy Wilk stworzony przez Orianne Lallemand i zilustrowany przez Eleonore Thuilier. To on będąc zaprzeczeniem stereotypu tego zwierzęcia w literaturze raz spaceruje po Baśniowym Lesie w poszukiwaniu produktów do upieczenia szarlotki, innym razem wędruje po świecie, czasami też próbuje zmienić umaszczenie futra by dojść do bardzo ciekawego wniosku.
Opowiadanie „O Wilku, który chciał zmienić kolor” ma prostą i zarazem ciekawą konstrukcję. Bohater każdego dnia tygodnia robić coś, by wpłynąć na barwę jaką obdarzyła go matka natura. W poniedziałek maluje się zieloną farbą, we wtorek zakłada czerwony sweter i szkarłatne rajstopy, w środę stroi się w płatki różowych róż, w czwartek bierze zimną kąpiel by zrobić się niebieski, w piątek okleja się skórkami pomarańczy, w sobotę tarza się w brązowym w błocie, w niedziele w pawie, różnokolorowe pióra. Za każdym razem dochodzi do wniosku, że „nie pasuje mu to wcale”, co jest ukłonem autorki w stronę klasycznych, opartych na powtarzających się słowach, rymowanek i tekstów pieśni ludowych. Dziecko nie tylko uczy się i utrwala nazwy dni tygodni, ale i kolorów, do tego dochodzi wraz z bohaterem do wniosku, że najlepiej mu w jego własnej skórze. Książka zachęca do eksperymentów, ale pokazuje, jak ważna jest samoakceptacja. Najważniejsze jest lubić siebie bez względu na płeć, wzrost, wagę czy kolor. Wilk do tej wiedzy doszedł w ciągu tygodnia. Maluchy powinny po lekturze tej książeczki, która jest doskonałym przykładem na to, że można uczyć w taki sposób, żeby wiedza wchodziła do głowy sama.

Są bohaterowie książkowi, których, mimo usilnych starań autorów nie sposób polubić. Są też tacy, których kocha się bez względu na wszystko. Do nich bez wątpienia należy Wilk stworzony przez Orianne Lallemand i zilustrowany przez Eleonore Thuilier. To on będąc zaprzeczeniem stereotypu tego zwierzęcia w literaturze raz spaceruje po Baśniowym Lesie w poszukiwaniu produktów do...

Od tej książeczki zaczyna się moja wielka miłość do Wilka, który został opisany i narysowany z doskonałym poczuciem humoru. Przerabiałam z Dzieciem tę książkę wielokrotnie i wcale mi się (ani jemu) nie nudzi. Seria o przygodach wilka to będzie mocny punkt naszej biblioteczki ^^

Od tej książeczki zaczyna się moja wielka miłość do Wilka, który został opisany i narysowany z doskonałym poczuciem humoru. Przerabiałam z Dzieciem tę książkę wielokrotnie i wcale mi się (ani jemu) nie nudzi. Seria o przygodach wilka to będzie mocny punkt naszej biblioteczki ^^

Sympatyczny Wilk ma kłopot – czarny kolor futra strasznie Go smuci. Co z tym począć? Trzeba zmienić kolor! Zielony, różowy, niebieski, a może czerwony? Przez kilka kolejnych dni Wilk wypróbowuje różne metody zmiany ubarwienia...
Pomoc w tym mają m.in. farba, sweter od babci, czy taplanie w błocie. Jednak wszystkie metody zawodzą i biedny Wilk wciąż nie może znaleźć pasującego koloru. Tu wygląda jak żaba, tu za blado a po kąpieli błotnej doszedł jeszcze przykry aromat.

Może więc zamienić się w wielobarwnego pawia? Okazuje się, że i taka zmiana niesie przykre dla Wilka konsekwencje. Metodami prób i błędów bohater odkrywa, że natura nie przypadkiem dała mu czarny kolor – on najbardziej pasuje Wilkowi!

Na kupno tej książeczki na Nadmorskim plenerze czytelniczym w Gdyni namówiła mnie córka. Ona ma lat prawie 7, a seria "O Wilku" jest dedykowana dzieciom od 3 roku życia, jednak przyciągnęła ją ciekawa kolorystyka no i spacerujący przy stoisku Wilk ;)

Historyjka napisana przez Orianne Lallemand jest zabawna, prosta i nienachalnie pouczająca. Piękne, skromne ilustracje są doskonałym tłem dla przygód Wilka. My czytałyśmy książkę w pociągu z Gdyni do Gdańska i miałyśmy dodatkową atrakcję w wymyślaniu innych kolorów, które mógłby przybrać bohater. I tak na przykład wymyśliłyśmy, że aby zmienić sierść na żółtą, musiałby się wytarzać w piasku plażowym, lub obwiesić skórkami bananów ;)

Seria książeczek o Wilku została wyróżniona w konkursie "Świat przyjazny dziecku" organizowanym przez Komitet Ochrony Praw Dziecka. Pozostałe tomy to: "O Wilku, który bał się własnego cienia", "O Wilku, który trafił do Baśniowego Lasu" i "O Wilku, który obchodził urodziny". W przygotowaniu są kolejne książki.

Sympatyczny Wilk ma kłopot – czarny kolor futra strasznie Go smuci. Co z tym począć? Trzeba zmienić kolor! Zielony, różowy, niebieski, a może czerwony? Przez kilka kolejnych dni Wilk wypróbowuje różne metody zmiany ubarwienia...
Pomoc w tym mają m.in. farba, sweter od babci, czy taplanie w błocie. Jednak wszystkie metody zawodzą i biedny Wilk wciąż nie może znaleźć...

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Mało kto jest zadowolony ze swojego wyglądu: a to odstające uszy, a to za duży nos albo krzywe nogi. Większość defektów urody można poprawić lub zatuszować. Ale co ma zrobić Wilk, któremu nie podoba się kolor futerka, bo jest czarne, smutne? Tu zmiany muszą być radykalne.

Wilk idzie więc na całość. Wykazuje się pomysłowością i jest zdolny do dużych poświęceń. Stroi się w skórki pomarańczy i płatki róż, tapla w błocie, a nawet moczy w lodowatej wodzie, żeby zabarwić się na niebiesko. Nie waha się oskubać pawia, by przystroić się w jego barwne piórka. Wiele było tych metamorfoz, ale żadna Wilkowi nie pasowała: raz kolor wyszedł nietwarzowy, a innym razem niezgodny z jego charakterem czy upodobaniami.

Wprawdzie w tych pawich piórkach Wilk nawet się sobie podobał, ale niestety nie tylko sobie. Nadmiar powodzenia u płci przeciwnej sprawił, że porzucił i pawie pióra, i pomysł zmiany koloru futerka.

Nikt nie jest doskonały i każdy by coś tam u siebie ulepszył. Ale może nie warto zbytnio poprawiać swojego wyglądu. Matka natura dobrze wie, co robi, i każdy – również czarny Wilk – najlepiej czuje się we własnej skórze.

Wszystkie książeczki z serii „Przygody Wilka” („O Wilku, który trafił do Baśniowego Lasu”, „O Wilku, który bał się własnego cienia”, „O Wilku, który obchodził urodziny”) nie tylko doskonale się czyta, ale też ogląda. Dowcipne, kolorowe ilustracje świetnie współgrają z tekstem. Ilustratorka znakomicie oddała całą gamę emocji targających Wilkiem i jego przyjaciółmi: strach, złość, smutek, radość, zdziwienie czy zakłopotanie. Ich miny i gesty wywołają uśmiech na buzi każdego malucha.

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Mało kto jest zadowolony ze swojego wyglądu: a to odstające uszy, a to za duży nos albo krzywe nogi. Większość defektów urody można poprawić lub zatuszować. Ale co ma zrobić Wilk, któremu nie podoba się kolor futerka, bo jest czarne, smutne? Tu zmiany muszą być radykalne.

Wilk idzie więc na całość. Wykazuje się pomysłowością...

Pewnego dnia Wilk obudził się w złym humorze nie podobało się mu, że jest cały czarny. Postanowił, że od dzisiaj zmienia kolor... Mogłoby się wydawać, że to nic trudnego ale wcale nie jest to takie łatwe jak myślał. Więc Wilk szukał, przymierzał każdego dnia co innego i inny kolor jednak zawsze mówił nie pasuje mi to wcale. W końcu po kilku dniach ciągłego przymierzania stwierdził, że najlepiej się czuje w czarnej skórze wilka!
Jest to historia o poszukiwaniu sposobu na wyrażenie siebie i o tym, jak ważne jest to by dobrze się czuć we własnej skórze. Dzieciom przede wszystkim spodobają się opisy i porównania strojów Wilka no i humor z jakim wszystko opisano.

Pewnego dnia Wilk obudził się w złym humorze nie podobało się mu, że jest cały czarny. Postanowił, że od dzisiaj zmienia kolor... Mogłoby się wydawać, że to nic trudnego ale wcale nie jest to takie łatwe jak myślał. Więc Wilk szukał, przymierzał każdego dnia co innego i inny kolor jednak zawsze mówił nie pasuje mi to wcale. W końcu po kilku dniach ciągłego przymierzania...

Wesoła opowiastka o tym ze lepiej w życiu zostać sobą ;)

Wesoła opowiastka o tym ze lepiej w życiu zostać sobą ;)