"- Emely, okazywanie uczuć to nie jest słabość, tylko siła."

Po wciągającej i silnie uzależniającej części pierwszej, bez wahania sięgnęłam po kontynuację. Moje odczucia, są takie same jak po lekturze "Lata w kolorze wiśni". Napięcie, niepewność, miłość, tęsknota, strach i nadzieja. O matko! To mieszanka wybuchowa. Nie mogę się otrząsnąć i przyjąć do wiadomości, że to już koniec.

Historia toczy się dalej, życie Emely przypomina jazdę rozpędzonym rollercoasterem. Do całej jej palety uczuć dochodzi nowe - dezorientacja. Elyas, brat Alex znika, właśnie wtedy, gdy Emely zdecydowała mu się zaufać. Dlaczego? Tego dowie się dużo później. Nie pozostaje jednak całkiem sama. Zawsze może liczyć na swojego internetowego wielbiciela. Czy okaże się tym za kogo się podaje? Czy ich spotkanie dojdzie do skutku?

Na początku muszę przyznać jedną rzecz. Jak w części pierwszej było dużo jadu i nienawiści, tak w tej było zupełnie inaczej. Nie było tylu uszczypliwych komentarzy, nie było tyle wzajemnej nienawiści. Dostaliśmy w zamian za to, dużą porcję przytłaczającego smutku przeplatającego się z obezwładniającą radością. Nienawiść do bliźniego zmieniła się w nienawiść do samego siebie.

"Przed tobą nie wiedziałem, do jakich uczuć jestem zdolny. Doprowadzasz mnie nawet do tego, że nienawidzę sam siebie... A przecież zawsze uważałem, że jestem cholernie fajny."

Mimo nawału uczuć, książka nie traci swojego uroku. Główna bohaterka pomimo problemów zachowuje swoje poczucie humoru. Jednak w tej części jest ono mniej zgryźliwe. Emely przechodzi wewnętrzną metamorfozę. Dociera do niej wszystko to, co nie docierało w części poprzedniej. Otwiera się na dawno zamknięte uczucia. Czy jej się to opłaci? Czy gra jest warta świeczki?

Mądre przysłowie brzmi "nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki", ta opowieść dowodzi czegoś odwrotnego. Dowodzi, że każdy zasługuje na drugą a nawet i trzecią szansę. Rzeczą ludzką jest popełniać błędy, nawet te najgłupsze. Tym bardziej, gdy w grę wchodzą zakochani mężczyźni.

"Kiedy mężczyźni się zakochują, stają się najbardziej bezradnymi istotami na świecie."

Jest to bardzo dobra książka. Nigdy nie przypuszczałam, że romans wywrze na mnie takie wrażenie. Czytałam, nie ja tę książkę pochłaniałam z zapartym tchem. Dłonie pociły mi się w tych samych momentach, co dłonie Emely. Wypieki, szybsze bicie serca, skołatane nerwy - to wszystko zafundowało mi genialne pióro C. Bartsch. Kolejny raz niemiecka pisarka doprowadza mnie do książkowego kaca!

Mogłabym tak zachwalać i zachwalać, ale ile można! Prawda jest jednak smutna... Nie wiem kiedy będę w stanie sięgnąć po kolejne czytadło. Kac, kac i jeszcze raz kac.

Na koniec napiszę jeszcze, że jest to książka z wyjątkowym morałem. Trzeba chcieć ze sobą rozmawiać i umieć słuchać drugiego człowieka. Wystarczy szczera rozmowa. Każde nieporozumienie da się wyjaśnić, czego dowodem jest historia Emely.

"Dopiero kiedy człowiek przeżyje piekło, może docenić piękno nieba."

Polecam.

"- Emely, okazywanie uczuć to nie jest słabość, tylko siła."

Po wciągającej i silnie uzależniającej części pierwszej, bez wahania sięgnęłam po kontynuację. Moje odczucia, są takie same jak po lekturze "Lata w kolorze wiśni". Napięcie, niepewność, miłość, tęsknota, strach i nadzieja. O matko! To mieszanka wybuchowa. Nie mogę się otrząsnąć i przyjąć do wiadomości, że to już...