Festiwalu manipulacji i przemocy ciąg dalszy. Zdradzony przez ukochaną Thomas Cale wraca do Sanktuarium Odkupicieli i chcąc nie chcąc, musi realizować plan fanatycznego kapłana Bosco – jako Anioł Śmierci ma przygotować świat na nowe dzieło stworzenia. Fanatyzm w najczystszej postaci, choć i tu zacierają się granice, kto komu śrubę dokręca.

Tą część „Lewej ręki boga” czytało mi się lepiej niż pierwszą, ale nie znaczy to, że była ona lepsza – to ja byłam lepiej psychicznie przygotowana na styl Hoffmana. Autor konsekwentnie prowadzi fabułę epatując brutalnością i bezwzględnością, i cały czas mocno trzyma krzywe zwierciadło, w którym ukazuje zależności religijno – polityczne. To, moim zdaniem, najmocniejsza część książki. Ciekawie również ukazuje różne społeczeństwa i prawa, których się trzymają. Ale całość jest mocno przegadana i dość chaotyczna. Mam wrażenie, że autor cierpiał na nadmiar pomysłów i nastąpiła klasyczna klęska urodzaju – tak dużo pisarz chciał w książce powiedzieć, że ładu i składu zabrakło. Pojedyncze epizody są naprawdę świetne, jako całość wypadają blado i giną w gąszczu wodolejstwa. Całkiem niezłe są też zwroty akcji, choć mam wrażenie, że Hoffman czasami zapomina dopisać paru zdań by zachować ciąg przyczynowo - skutkowy. No i zakończenia kilku wątków z poprzedniego tomu mi brak. Ja lubię wiedzieć wszystko, a tu jest sporo niedomówień. Mimo wszystko ciekawa jestem dalszego ciągu.

Festiwalu manipulacji i przemocy ciąg dalszy. Zdradzony przez ukochaną Thomas Cale wraca do Sanktuarium Odkupicieli i chcąc nie chcąc, musi realizować plan fanatycznego kapłana Bosco – jako Anioł Śmierci ma przygotować świat na nowe dzieło stworzenia. Fanatyzm w najczystszej postaci, choć i tu zacierają się granice, kto komu śrubę dokręca.

Tą część „Lewej ręki boga”...