"Excentryków" poznałam w formie radiowego słuchowiska w reżyserii Janusza Zaorskiego i w gwiazdorskiej obsadzie (m.in. Marian Opania, Ewa Dałkowska, Andrzej Zaorski).

Niesamowity jest klimat tej opowieści, w której wciąż do głosu dochodzi humor suto okraszony ironią i groteską. Jest tu też melancholijny rys, który boleśnie zderza się z brzydotą i szarością Polski końca lat 50. minionego wieku.

Ucieczka od codzienności i marazmu jest muzyka. Nieokiełznany swing opanowuje uśpiony i nijaki Ciechocinek. Dzieje się tak za sprawą muzyka, który po latach (i ku zdziwieniu wszystkich) wraca z zagranicy do ojczystego kraju. Ten energiczny i niemal egzotyczny mężczyzna rozpala serca kobiet i pasje wszystkich, którzy kochają muzykę.
Jazzowanie to dla bohaterów nie tylko oderwanie się od monotonii. To również forma buntu i realizacji niespełnionych dotąd marzeń.
Finał tych muzycznych spotkań okazuje się zaskakujący i rozbrajający. Nasunął mi on skojarzenia z prześmiewczymi opowiadaniami Czechowa i z "Rewizorem" Gogola. Więcej zdradzać nie będę, by nie psuć potencjalnym czytelnikom przyjemności lektury.

Słuchowisko przesycone jest muzyką, która odgrywa ogromną rolę w fabule, ale tworzy też niezapomnianą atmosferę. Gdy w tle słychać jazzowe kawałki, trudno nie poddać się klimatowi tej opowieści i nie przenieść myślami do czasów sprzed ponad pół wieku.

Jestem ciekawa, czy film zrobi na mnie podobne wrażenie. Na pewno nie będzie już efektu zaskoczenia związanego z zakończeniem intrygi, ale z chęcią obejrzę ekranizację, zwłaszcza, że bardzo lubię Macieja Stuhra.

"Excentryków" poznałam w formie radiowego słuchowiska w reżyserii Janusza Zaorskiego i w gwiazdorskiej obsadzie (m.in. Marian Opania, Ewa Dałkowska, Andrzej Zaorski).

Niesamowity jest klimat tej opowieści, w której wciąż do głosu dochodzi humor suto okraszony ironią i groteską. Jest tu też melancholijny rys, który boleśnie zderza się z brzydotą i szarością Polski końca...