Powieść Joanne Harris napisana została w narracji pierwszoosobowej, co - moim zdaniem - jest strzałem w dziesiątkę. Ubarwiona, krasomówcza prezentacja Lokiego na swój własny temat to historia przewrotna, dowcipna i tak niesprawiedliwa, jak tylko niesprawiedliwe mogą być opowieści o bogach. Ci, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej o mitologii wikingów mogą być odrobinę zawiedzeni, bo nie o wierność ustnym przekazom chodzi, ale o fabularyzację i uwspółcześnienie mitycznego świata. Ewangelia według Lokiego to książka na wskroś rozrywkowa, porywająca i zabarwiona pokaźną porcją humoru. Chociaż ogólnie autorka jest wierna zdarzeniom przekazywanym w mitach, dialogi zostały uwspółcześnione, rozpisane językiem bardzo potocznym i zrozumiałym, bogatym w ironię i sarkazm. Jeśli fantastyka, to tylko fantastyka rozrywkowa, a jeśli mitologia - to przekaz nowy, chociaż nie tak popkulturowy jak Kłamca Ćwieka. Stoimy twardo w mitycznym czasie i miejscu, a bogowie są odpowiednio boscy i związani z kulturą wikingów - nie przeszkadza to jednak w tym, by dodać historii swobody i lekkości, całkowicie niszcząc możliwe bariery odbioru.

Loki to całkiem dobry facet, szkoda tylko, że w gruncie rzeczy najgorszy z możliwych. Najbardziej bawiło mnie w tej powieści to, że chociaż Loki bardzo by chciał, żeby wszystko mu się udało - o czym wspomina niejednokrotnie - to jednak nieustannie musi referować swoje mniejsze i większe klęski. Robi to zresztą frywolnie, bez zawahań i z zachowaniem odpowiedniej godności. Nie został przedstawiony jako istota, która na siłę chce zrobić z siebie jedynego sprawiedliwego - bo to przecież niemożliwe. Jaki Loki jest, to wiedzą wszyscy. Loki Joanne Harris chętnie przedstawia swoje bóle i niesprawiedliwość, która go dotyka, jeszcze chętniej usprawiedliwia lekko wszystkie swoje czyny lub logicznie prezentuje wykładnię, która - o dziwo - często przekonuje czytelnika do tego, że Loki właściwie miał rację. A jeśli nawet nie miał, to bogowie i tak postąpili zbyt emocjonalnie, gwałtownie i brutalnie. Narrator bawi się z czytelnikiem i chociaż przedstawia fakty obiektywnie znane i już dawno ocenione, nie używając wielkich haseł przemyca swój punkt widzenia. W trakcie lektury powieści niejednokrotnie parskałam śmiechem, cofałam się o kilka akapitów, żeby jeszcze raz doczytać bajecznie pewne siebie komentarze Lokiego. Po zamknięciu książki zdałam sobie sprawę z tego, że zostałam omamiona. Urok narratora i narracji sprawił, że chociaż wina Lokiego w wielu kwestiach była rzeczą oczywistą i karygodną, uwielbiałam go jeszcze bardziej i czekałam na następne jego pomysły i grzeszki.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/12/ewangelia-wedug-lokiego-joanne-harris.html

Powieść Joanne Harris napisana została w narracji pierwszoosobowej, co - moim zdaniem - jest strzałem w dziesiątkę. Ubarwiona, krasomówcza prezentacja Lokiego na swój własny temat to historia przewrotna, dowcipna i tak niesprawiedliwa, jak tylko niesprawiedliwe mogą być opowieści o bogach. Ci, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej o mitologii wikingów mogą być...