To było przeżycie.
Książka, którą Negatywka przyniosła do domu ze słowami „Zobacz jaka ładna!”. Rzeczywiście okładka jest piękna. Fenomenalna. Już tylko dla niej warto mieć Megonię na półce. Na szczęście zawartość dorównuje okładce. Magonia jest porywająca, wciągająca i urzekająca.
Jedna z niewielu książek, gdzie narracja pierwszoosobowa mnie nie wkurza. Być może dlatego, że bohaterowie mnie nie wkurzają. Aza i Jason, ze swoimi dziwactwami i słabościami, są bardzo ludzcy i prawdziwi. Zwykle narracja pierwszoosobowa obnaża rozłam pomiędzy tym, na to kreuje się bohaterów, a jacy są oni naprawdę. W tym przypadku tego nie ma, ponieważ, kiedy Aza i Jason otrzymują głos nie wykorzystują go, aby mówić o sobie i komentować swoje własne poczynania, ale używają go, aby mówić o sobie nawzajem i wyśpiewywać swoją przyjaźń, podziw i tęsknotę. Najciekawsze jest to wraz z tym wszystkim, co czyni ich niezwykłymi – ich zdolnościami, zainteresowaniami, wiedzą, problemami i zaburzeniami (Jason musi mieć jakiś rodzaj nerwicy natręctw) – wciąż zachowują się, na poziomie emocjonalnym, jak nastolatki. I to czyni ich prawdziwymi. Marzą jak nastolatki, kochają jak nastolatki i zmagają się ze światem jak nastolatki. Zwykle doceniam książki, które pozwalają mi na kontakt z Moim Wewnętrznym Dzieckiem, tym razem doceniam książkę za kontakt z moją wewnętrzną Nastolatką, z którą od pewnego czasu zaczynam się godzić. Dzięki Magoni lubimy się trochę bardziej, bo trochę lepiej pamiętam, jak to jest mieć te naście lat.
Książka jest urzekająca pod tym względem, że bierze średniowiecznie miracle i mirabilia oraz XIX legendy (w razie jakby ktoś uważał, że urban legends to taki niezwykły wynalazek XXI wieku), wychwytując zawarte w nich analogie i buduje na ich podstawie koncepcję niezwykłego, fantastycznego świata, skrytego przed naszymi oczami. Przekształca podania, dochowując im wierności, a jednocześnie podchodząc do nich oryginalnie i kreatywnie. Nie wyjaśnia wszystkie i można się kłócić, że w efekcie otrzymujemy obraz świata bardziej fantastyczny niż spójny, ale przecież po to mamy narrację pierwszoosobową – wiemy o tym świecie tyle, ile nasi bohaterowie, czyli nie wszystko.
Jedyne, co mnie wkurwiło to znowu – to, którzy widzą i rozumieją globalne problemy ekologiczne postrzegają ludobójstwo jako jedyne rozwiązanie. Cóż, nie powiem, że nie jest to rozwiązanie narzucające się jako oczywiste. Ale jest też łatwe. Za łatwo. Uwłaczająco łatwe. Obraźliwie łatwe. Jako gatunek stwarzamy problemy? Usuń gatunek, usuniesz problemy. Tak jakby. Jako gatunek stwarzamy problemy? Jako gatunek zmienić się tak, aby przestać powodować problemy? To nie jest aż tak trudna do ogarnięcia koncepcja. Ale jest też trudna i wymagająca, a my jako gatunek lubimy chodzić na skróty, stąd problemy, które powodujemy. Zdecydowanie bardziej doceniam fantastykę, która nie idzie na skróty, traktuje te problemy poważnie i szuka praktycznego rozwiązania.

To było przeżycie.
Książka, którą Negatywka przyniosła do domu ze słowami „Zobacz jaka ładna!”. Rzeczywiście okładka jest piękna. Fenomenalna. Już tylko dla niej warto mieć Megonię na półce. Na szczęście zawartość dorównuje okładce. Magonia jest porywająca, wciągająca i urzekająca.
Jedna z niewielu książek, gdzie narracja pierwszoosobowa mnie nie wkurza. Być może dlatego,...