Sięgając po „Pojedynek”, nie byłam do końca przekonana, czy na pewno chcę poświęcać czas na tę powieść. Opis wywoływał we Mnie mieszane, trochę za bardzo sceptyczne odczucia, jednak postanowiłam zaryzykować i przekonać się na własnej skórze, czy ta książka faktycznie jest taka fenomenalna.

17-letnia Kestrel jest córką valoriańskiego generała - nic więc dziwnego, że wiedzie dostatnie i ekscentryczne życie. Z kolei Arin, jest jednym z wielu herrańskich niewolników. Gdy dziewczyna dokonuje impulsywnej decyzji, na zawsze łączy ich losy ze sobą. Żadne z nich nie zdaje sobie jednak sprawy, jak bardzo ich życia się przez to zmienią.

Wbrew Moim obawom, Marie Rutkoski stworzyła imponujący świat przedstawiony. Pierwszą rzeczą, która zwraca w nim uwagę, są główni bohaterowie, których już od początku obdarza się sympatią i tylko czeka, aż coś między nimi zaiskrzy. Kestrel, mimo Moich obaw, była całkiem ciekawą postacią i nie budziła większych zastrzeżeń swoją kreacją. Przyznam, że czasami wydawała Mi się ciut za bardzo wyidealizowana w kwestii swojego charakteru, ale przynajmniej autorka zrównoważyła to jej brakiem umiejętności w innej dziedzinie, co było naprawdę na plus. Arin – co za nieziemskie imię - wypowiadając swoje pierwsze słowo, rozniecił we Mnie płomień uwielbienia. Jego postać owiana była upajającą aurą tajemnicy, pogardy, bezczelności i pewności siebie.

Jeśli chodzi o fabułę, to okazała się zajmująca i pomysłowa. Historia Herrańczyków i Valorian spotkała się z Moim ogromnym uznaniem. Byłam zafascynowana oboma tymi ludami, które tak się od siebie różniły pod wieloma względami, a których historia potoczyła się wiadomym torem. Uwielbiałam nawiązania do herrańskich bogów, valoriańskiego braku manier i innych rzeczy, którymi autorka scharakteryzowała te ludy, bo to sprawiało, że naprawdę nabierały wyrazistości. Kwestia władzy i niewoli też była dobrze oddana, nie zabrakło intryg, plotek, balów i oczywiście pojedynków. Dynamika i zwroty akcji też były nie pozwalały na większą nudę.

Każdy domyślał się, co robi Arin, ale mając tę wiedzę, nie byłam przygotowana na to, co się zdarzyło potem, przynajmniej nie tak szybko. Jednak od tego momentu fabuła trochę Mnie rozczarowywała, tak samo jak główni bohaterowie i ich zachowanie, więc wpłynęło to trochę negatywnie na Moje ogólne wrażenia dotyczące całokształtu książki.

Wątek romantyczny rozwijał się stopniowo, w dawce, która pozostawiała palący niedosyt, ale w taki masochistyczny sposób. Motyw zakazanej miłości był świetny, ale po wielkim zwrocie akcji (tuż powrocie Kestrel z balu u Ireksa) Mój zachwyt osłabł, gdyż kwestia romansu stała się dosyć mdła i męcząca. Zakończenie stanowiło zdecydowanie jeden z mocniejszych punktów tej książki, choć warunek Imperatora był dla Mnie dosyć głupi, ale wiadomo, że inaczej nie byłoby draki… Ech.

„Pojedynek” jest z pewnością lekturą godną polecenia, w której każdy powinien znaleźć coś dla siebie. To powieść, po której chce się sięgnąć po jej kontynuację, nie tylko z ciekawości, ale też przeczuwając, że okaże się ona równie dobra, jak pierwsza część.

Sięgając po „Pojedynek”, nie byłam do końca przekonana, czy na pewno chcę poświęcać czas na tę powieść. Opis wywoływał we Mnie mieszane, trochę za bardzo sceptyczne odczucia, jednak postanowiłam zaryzykować i przekonać się na własnej skórze, czy ta książka faktycznie jest taka fenomenalna.

17-letnia Kestrel jest córką valoriańskiego generała - nic więc dziwnego, że wiedzie...