(...) Przeświadczenie o wyjątkowości tego roku wydaje mi się naiwne, ale niech będzie, może niektórzy przywiązują wagę do symboliki wieku chrystusowego. Dehnel przywiązuje na pewno, bo z uporem maniaka sprawdza, czego dokonał w trzydziestym trzecim roku życia artysta, z którego dziełem akurat ma do czynienia. Ot, przyjemny feblik, gorzej z doszukiwaniem się we własnym organizmie postępujących spustoszeń i oznak rozkładu – tu już moja cierpliwość została kilkakrotnie wystawiona na próbę.

Na szczęście reszta – poza nieeleganckim wyzłośliwianiem się na „prukwy’” różnego autoramentu – jest w porządku, ba! jest nawet zajmująca. Czytelnik ma szansę podejrzeć pracę pisarza, w której samo pisanie zajmuje chyba najmniej czasu: trzeba przecież jeszcze jeździć na targi, festiwale, spotkania autorskie, brać udział w warsztatach, doglądać umów itp. Dostajemy też wgląd w tzw. zwykłe życie trzydziestotrzylatka, które paradoksalnie wydało mi się najciekawsze. Są choroby, nieporozumienia rodzinne i uciążliwy remont, są przebłyski z pożycia „małżeńskiego”, jest wreszcie sfera towarzysko-kulturalna.

Dowiemy się, że Dehnel ogląda filmy Greenawaya i horrory, czyta Bernharda i White’a, chodzi na koncerty muzyki klasycznej. Często spotyka się z przyjaciółmi i bywa w restauracjach, od czasu do czasu sam coś upichci (np. tatar piemoncki). Znajduje czas na prace społeczne i komputerową grę „Cywilizacja”. O ile nie zaprząta sobie głowy polityką, to nie pozostaje obojętny na kolejne rewelacje dotyczące kleru i ze swadą je komentuje (A tymczasem katolicy w Polsce o dupie i o dupie. O dupie w postaci in vitro, o dupie w postaci związków partnerskich, o dupie w postaci takiej i owakiej, wszystko z seksem, wszystko o seksie […]).

Mnie to się podobało: otrzymałam portret młodego literata, który ma lepsze i gorsze dni, bywa irytujący i złośliwy, ale nie jest postacią posągową (choć na potrzeby wydawnicze pewnie i tak podrasowaną). Trafiają się fragmenty nudnawe jak np. tekst wykładu lub opis włoskich wakacji, więcej jest jednak tych ciekawych. Wszystko podane w dobrym dehnelowym stylu.

Całość recenzji tu:

http://czytankianki.blogspot.com/2016/01/trzydziesty-trzeci.html

(...) Przeświadczenie o wyjątkowości tego roku wydaje mi się naiwne, ale niech będzie, może niektórzy przywiązują wagę do symboliki wieku chrystusowego. Dehnel przywiązuje na pewno, bo z uporem maniaka sprawdza, czego dokonał w trzydziestym trzecim roku życia artysta, z którego dziełem akurat ma do czynienia. Ot, przyjemny feblik, gorzej z doszukiwaniem się we własnym...