„Ludzie robią wariackie rzeczy, byle tylko przetrwać.”

Więźnia labiryntu i jego kontynuacje czytałam dość dawno temu, jakoś w okolicach, kiedy to miały swoje premiery. Nie zbierałam zbyt wielu informacji odnośnie prologu, rzuciłam się w ciemno i powiem szczerze, że spodziewałam się troszkę czegoś innego. Nie wiem czemu byłam nastawiona na Thomasa i Teresę działających w Dreszczu i na ich pracę nad labiryntem, a tymczasem cofamy się 13 lat przed labirynt, kiedy to świat jest praktycznie dopiero co po rozbłyskach słonecznych, poznajemy całkiem nowych bohaterów, którzy to musieli poradzić sobie z nową rzeczywistością i obserwujemy początki Pożogi.

Przez większą część książki nie byłam nawet specjalnie zachwycona. Bo chciałam Thomasa i już! Ale nowi bohaterowie też okazali się interesujący. Autor zaserwował prawdziwą masakrę, w myśl cytatu, który przytoczyłam na samym początku opinii. Dzieje się dużo i szybko, ale mimo wszystko zabrakło mi czegoś. Całość za bardzo skupiła się jak dla mnie na ratowaniu siebie, potem ratowaniu siebie nawzajem, sceny walki jakieś takie przydługie, Mark zdecydowanie za dużo razy znajdował się w zwisie i o krok od śmierci.

Ale ogólnie mówiąc, podobało mi się. Cała historia z Pożogą i tym, do czego to doprowadziło była świetna. I fenomenalne zakończenie. Muszę przyznać, że właśnie przez to, że Więźnia czytałam dawno temu, autorowi udało się mnie zmylić, poskładałam fakty zdecydowanie zbyt późno i dzięki temu miałam zaskoczenie na koniec.

„Ludzie robią wariackie rzeczy, byle tylko przetrwać.”

Więźnia labiryntu i jego kontynuacje czytałam dość dawno temu, jakoś w okolicach, kiedy to miały swoje premiery. Nie zbierałam zbyt wielu informacji odnośnie prologu, rzuciłam się w ciemno i powiem szczerze, że spodziewałam się troszkę czegoś innego. Nie wiem czemu byłam nastawiona na Thomasa i Teresę działających w...