Pożegnanie autora z serią. Borka po wydarzeniach z „Kompleksu 7215” zostaje odesłany na misję rozwiązania sprawy z Białą Rzeszą. Jednocześnie tropi go Zara, siostra chłopaka zabitego przez bohatera na Stacji Śródmieście.

Podobnie jak to było w poprzednim tomie, tutaj również książka zaczyna się od retrospekcji. Tutaj są to naprzemiennie losy ojca Borki oraz rodzeństwa Zary i Hanoiego. Rozbudowuje to charaktery samych postaci, dzięki temu są bardziej wiarygodne, a ich losy są bardziej przejmujące. Jednakże tak naprawdę w niewielkim stopniu rozwija to świat przedstawiony. Same wydarzenia już były znane i opisane z innej perspektywy. Można się wprawdzie trochę dowiedzieć jak wyglądało codzienne życie polskich żołnierzy czy mieszkańców stacji Śródmieście, a także trochę bliżej poznać wspomniane już w poprzednim tomie Walkirie. Jednakże poświęcenie na to niemal połowy książki to zdecydowanie zbyt dużo.

Sama fabuła to dosyć gorzka historia o zemście. Postacie są tu niejednoznaczne moralnie i czytelnik nie może być pewny z kim należy sympatyzować. Dążenie do sprawiedliwości wydaje się jedynie chęcią zapełnienia pustki w tym skazanym na zagładzie świecie. Szkoda, że niestety mocny przekaz zostaje spłycony przez moim zdaniem zbyt optymistyczne zakończenie.

Poza główną powieścią w tomie znajduje się również opowiadanie „Śnieżyca”. Jest to horror przypominający trochę filmy „Ćoś” czy „Obcy. Ósmy pasażer Nostromo”. Tutaj grupka stalkerów musi walczyć w odciętym od świata budynku z tajemniczym zagrożeniem. Podobał mi się sam pomysł na przeciwnika, a także atmosfera grozy. Jednakże autor zdecydowanie zbyt szybko ucina najciekawsze wątki i kończy utwór.

Jeśli chodzi o samo wydanie, to jest podobnie jak w poprzednich tomach. W książce jak zwykle znajdują się mini leksykon, a także ilustracje Roberta Adlera, które trochę tracą przez pozbawienie ich koloru. Nowością jest kalendarz sytuujący poszczególne rozdziały i opowiadania w chronologicznym porządku. Jest to szczególnie pomocne przy dosyć specyficznych przeskokach czasowych w tym i poprzednim tomie.

Ogólnie mam tu podobne uwagi, jak przy „Stacji Nowy Świat”. Za dużo jest tu retrospekcji, a za mało rozbudowy świata przedstawionego. Podobało mi się jednak, jak zarysowano same postacie, a także sam konflikt moralny. Jednak wbrew temu co pisał autor, nie zostały tu zakończone wszystkie wątki i mam nadzieję, że kolejni autorzy je rozwiną.

Pożegnanie autora z serią. Borka po wydarzeniach z „Kompleksu 7215” zostaje odesłany na misję rozwiązania sprawy z Białą Rzeszą. Jednocześnie tropi go Zara, siostra chłopaka zabitego przez bohatera na Stacji Śródmieście.

Podobnie jak to było w poprzednim tomie, tutaj również książka zaczyna się od retrospekcji. Tutaj są to naprzemiennie losy ojca Borki oraz rodzeństwa Zary...