Jeżeli wierzyć temu, co w książce napisano i uznać, że to prawdziwe, autoryzowane słowa pani Marii Kiszczak, z całości wyłania się bardzo nieprzyjemna, zadufana w sobie postać o wybitnie ograniczonych horyzontach (chociaż chciałaby, żeby było inaczej). Nie chciałabym mieć takiej koleżanki, znajomej z pracy czy nawet sąsiadki. Żona generała z początku próbuje opisać samą siebie jako kobietę "wyzwoloną" (whatever it means), inteligentną, oczytaną, uzdolnioną(wspomina o poezji)oraz (zaskoczka!) praktykującą katoliczkę. W trakcie wywiadu wychodzi jednak, iż żadna z tych tez nie ma głębszego przełożenia na rzeczywistość. Pani Maria przez większość czasu koncentruje się na stworzeniu swojego wizerunku jako demoludowej femme fatale. Do znudzenia przywołuje opowieści, jak to nieustannie budziła męskie pożądanie i nawet mimo jej podeszłego wieku wciąż ktoś się do niej zalecał - a to w pociągu, a to na przyjęciu, a to na dancingu... A ona, rzecz jasna, flirtowała, bo rzeczony pan był "atrakcyjny i podobał mi się" . W pewnym momencie już nawet przeprowadzający wywiad nie wytrzymał ironicznie napomknął, że zaiste często się to przydarza :P. Poza "jaka jestem piękna i atrakcyjna oraz jakie mam seksowne nogi" mamy jeszcze wątki poboczne - "mój mąż jest niesamowicie przystojny i wszystkie kobiety na niego lecą" oraz "mój mąż zapewne mnie zdradza". Mąż traktuje bowiem swoją żonę w sposób okropny, od samego początku jest niefajnie, nie chce ślubu kościelnego, sprawdza narzeczoną przy pomocy służb i generalnie jest be. Zastanawiałam się (dość logiczne pytanie), czemu w ogóle pani Maria za Kiszczaka wyszła. I nie znalazłam innej odpowiedzi poza tą, że czasami był miły oraz że był w oczach żony megaprzystojnym ciachem (it's so deep I can see Adele rolling in it!). W życiu osobistym Kiszczak to menda, ale za to jako polityk - bohater, nieskazitelna figura kryształowa. To on jest ojcem Okrągłego Stołu, to on w zasadzie obalił komunę, w zasadzie to dziw, ze mu pokojowego Nobla nie dali...
Poza naprzemiennym szkalowaniem oraz idealizowaniem swojego męża Maria Kiszczak daje nam również wykład odnośnie aborcji ("nic w tym złego, bo wszyscy w PRL tak robili" - aż cud, że żyjemy, ja i autor książki!), wierności ("podejrzewam, że mnie zdradzasz, więc też cię zdradzę"), małżeństwa ("wezmę cywilny, to najwyżej się rozwiodę") oraz średnio ciekawe opisy miejsc na świecie (większość brzmi mniej więcej "ach, jakie to cudowne, śliczne, dech zapierające"). I tyle. Wiele hałasu o nic.
Całość mogłaby być gazetowym wywiadem, nie czuję potrzeby robienia z tego książki. Nawet nie razi mnie "toaletowy" papier, na którym publikację wydano. Na plus - bezstronność osoby przeprowadzającej wywiad. Pan Kamil ani razu nie zaatakował Kiszczakowej, choć czasami pewnie go korciło. O sprawy historyczne pytał dość bezpośrednio, ale nie w sposób agresywny ani chamski.
Generalnie (nomen omen ;)) przeczytać można, ale nie urywa żadnych części ciała.

Jeżeli wierzyć temu, co w książce napisano i uznać, że to prawdziwe, autoryzowane słowa pani Marii Kiszczak, z całości wyłania się bardzo nieprzyjemna, zadufana w sobie postać o wybitnie ograniczonych horyzontach (chociaż chciałaby, żeby było inaczej). Nie chciałabym mieć takiej koleżanki, znajomej z pracy czy nawet sąsiadki. Żona generała z początku próbuje opisać samą...