„Do miasteczka na pograniczu, Calla Bryn Sturgis, regularnie co dwadzieścia lat przybywają Wilki z krainy zwanej Jądrem Gromu. Napadają na mieszkańców i porywają ich potomstwo. Poddane złowrogim rytuałom dzieci wracają do domów jako upośledzone umysłowo istoty – pokury. Zrozpaczeni ludzie zwracają się o pomoc do Rolanda z Gilead i jego towarzyszy.” – przedstawiony przeze mnie opis może być niezwykle skompresowaną recenzją tej książki. Kolejny tom niesamowitego cyklu odkrywa przed nami coraz to nowsze fakty. Czy warto poświęcić czas na jego lekturę? Gdzie w tym wszystkim znajduję się Ka-Tet rewolwerowca? Jaki wpływ na podróż ku Mrocznej Wieży będą miały wydarzenia z miasteczka Call Bryn Sturgis? Jeżeli pragniecie się dowiedzieć, czy Ka będzie łaskawe, to serdecznie zapraszam do lektury piątego tomu Mrocznej Wieży pt. „Wilki z Calla”.

Lektura poprzedniczki była dla mnie nie lada przygodą i tego samego oczekiwałem po tym tomie „Mrocznej Wieży”. Niestety im dalej zagłębiałem się w opisywane wydarzenia, tym mój entuzjazm malał, aż spadł do niebezpiecznie niskiego poziomu. Nie można powiedzieć, że jest to gniot, czy też dzieło niegodne samego mistrza. Po prostu stagnacja skupiona w jednym miejscu, a także silny westernowy klimat odbiły na mnie swoje piętno. Wspomniane czynniki w połączeniu z nietypowym stylem autora mogą niektórych zniechęcić. Aby nie robić niepotrzebnego zamieszania już na samym początku, przejdźmy do konkretów.

Bohaterami tego dzieła jest niezmienne od kilku tomów Ka-Tet, w którego skład wchodzą: Roland, Eddie, Susannah, Jake, oraz Ej. Ta nietypowa piątka przechodziła już wiele metamorfoz, w zależności od panujących warunków, do których chcąc, nie chcąc musieli się przystosować. W tym tomie nie było inaczej, choć sam rytuał przemiany jest troszkę inny. Zbita dotąd grupa rewolwerowców zaczyna się rozpadać przez skrywane tajemnice, a zaufanie nie jest już tak oczywiste. Oprócz rozwoju fizycznego i duchowego w grupie pojawia się nowa osoba, której obecność nie wychodzi nikomu na dobre. Jest nim kolejne wcielenie Susannah, które spodziewa się narodzin dziecka. Mia – bo tak ma na imię, czyha tylko, aby przejąć kontrolę nad niepełnosprawnym ciałem kobiety.

Oprócz znanych nam dobrze postaci napotkamy na naszej drodze sporo nowych osób, które przypadły mi do gustu od pierwszych stron. Niektóre z nich są zwykłymi kukłami, które wykonują zaprogramowane działania, lecz znajdzie się też kila „żywych” ludzi z krwi i kości. Autor na tym polu zbytnio uległ westernowemu czarowi, przez co mamy do czynienie jedynie z farmerami, ranczerami i tym podobnym zawodom. Nie każdemu przypadnie to do gustu, osobiście troszkę przeszkadzało mi to podczas lektury.

Świat po którym przyjdzie nam się poruszać jest ograniczony poczynaniami bohaterów, to tylko wyrywek ogromnego uniwersum. Oprócz wspomnianego powyżej miasteczka Calla Bryn Sturgis przeniesiemy się także do Nowego Jorku w kilku, odległych ramach czasowych. Wszystko jest skrzętnie opisane i wytłumaczone, więc trudno się w tym pogubić. Sama osada i okolice potrafią oczarować skrywanym urokiem, jednakowoż wszystko zależy od indywidualnych predyspozycji czytelnika. Dominujący motyw nie przeszkadzał mi tutaj tak bardzo, skuszę się na stwierdzenie, iż dodał lekkiej nutki tajemniczości.

Historia przedstawiona na łamach książki jest naprawdę zawiła, przynajmniej jeżeli chodzi o wyprawy do Nowego Jorku i poszukiwania Mrocznej Wieży. Wydarzenia zawarte w miasteczku Calla są prostolinijne, lecz ukazane w taki sposób, że ich głębia wypływa na pierwszy plan. Autor na tym polu wykazał się swoim kunsztem. Zawijasy fabularne są genialnie połączone. Wiele wątków zostaje wyjaśnionych, akcja jest pchnięta do przodu, a na deser otrzymujemy świeżą porcję fabularnych zagadek. Ciężko się do czegoś przyczepić, jednak wspomniana powyżej akcja z wilkami jest nieco banalna. Może to kuć w oczy, w szczególności gdy spojrzymy na autora tej książki. Nie ujmuje to jej aż tak wiele, lecz niesmak w ustach pozostaje.

W mojej opinii „Wilki z Calla” to świetna kontynuacja przygód rewolwerowca, lecz nie jest pozbawiona wad. Zbytnie zapatrzenie w jeden gatunek literacki psuje obraz całości. Nie każdemu to się spodoba, podobnie jak prostota problemu borykającego mieszkańców tytułowego miasteczka. Pomimo tych wad książkę polecam każdemu fanowi Stephena Kinga. Warto poświęcić jej czas, tym bardziej aby dowiedzieć się czy dane będzie nam ujrzeć Mroczną Wieżę.

Moja ocena: 6/10

Artius

W tym miejscu pragnę podziękować wydawnictwu Albatros za przekazanie egzemplarza do recenzji.

Po więcej recenzji zapraszamy na blog KZTK:
http://koszztk.blogspot.com/

„Do miasteczka na pograniczu, Calla Bryn Sturgis, regularnie co dwadzieścia lat przybywają Wilki z krainy zwanej Jądrem Gromu. Napadają na mieszkańców i porywają ich potomstwo. Poddane złowrogim rytuałom dzieci wracają do domów jako upośledzone umysłowo istoty – pokury. Zrozpaczeni ludzie zwracają się o pomoc do Rolanda z Gilead i jego towarzyszy.” – przedstawiony przeze...