Vladislav Vančura to pisarz odrębny. Jego proza nosi znak jakości i wyróżnia się przede wszystkim stylem, a żadna powieść nie jest podobna do drugiej. „Trzy rzeki”, epickie ujęcie zbiorowych doświadczeń początku XX wieku, odznaczają się przede wszystkim lżejszą odmianą naturalizmu i swoistą epizodycznością akcji, skaczącej swobodnie ku coraz to nowym momentom węzłowym artystycznej kompozycji powieści.
Na tle chwiejnej rzeczywistości czasu rewolucji rysuje Vančura losy jednostek reprezentujących różne środowiska. Staje się przy tym rzecznikiem uciśnionych, po których bezlitośnie jeździ walec historii.
Pojawiają się tu elementy konstrukcyjne sprytnie podebrane z form literackich nieskrępowanych wymogiem realizmu; te wszystkie sztuczki nie przesłonią jednak faktu, iż opowiadające o zupełnie mi obcych doświadczeniach „Trzy rzeki” nie wyzwoliły we mnie emocjonalnego zaangażowania, pozostawiając mnie obojętnym, choć nie znudzonym.

Vladislav Vančura to pisarz odrębny. Jego proza nosi znak jakości i wyróżnia się przede wszystkim stylem, a żadna powieść nie jest podobna do drugiej. „Trzy rzeki”, epickie ujęcie zbiorowych doświadczeń początku XX wieku, odznaczają się przede wszystkim lżejszą odmianą naturalizmu i swoistą epizodycznością akcji, skaczącej swobodnie ku coraz to nowym momentom węzłowym...