Once upon a time in a galaxy far, far away był sobie ostatni Sarmata który przez czysty przypadek posiadał również statek kosmiczny, ‘Truposza’. A także inne gadżety, w tym wiernego AI sługę o szarych oczach. Sarmata mógłby się nazywać Han Solski albo Andrzej Han Kmicic Solo ale, aby zachować odrobinę oryginalności autor zdecydował się na Kellera. Spoiler: po jakiejś połowie książki nasz bohater ujawni swoje drugie, prawdziwe imię ale na razie o tym cicho sza!

Keller jest kosmicznym awanturnikiem – jak trzeba to coś przemyci, jak trzeba to kogoś zaatakuje a w ostateczności przewiezie pasażerów, ot, taką grupę prostytutek na przykład żeby było śmiesznie i malowniczo. Ale pamiętajmy że to kwiat Sarmacji, rycerz w najlepszym stylu – bóg, honor, ojczyzna, łacina, karabela, złote guzy u kontusza, takie tam. W trakcie akcji wykradania, a jakże, kości JP II, papieża z Polski, Keller zakochuje się i od razu nasza sympatia do niego powinna wzrosnąć w postępie geometrycznym. Sarmata in love – nie ma nic lepszego, prawda?

Wybranką jego serca jest nieślubna córka obecnego papieża. Oczywiście nie z Polski, bosze uchowaj, z planety zwanej, nomen omen, Pontifex. Oczywiście to rodzi problem. Papcio w sutannie trzyma Beatrix Knoll na bardzo grubym jedwabnym sznurze przy pomocy armii kardynałów, zakonników, księży i szpiegów. Nie upilnowali jej dziewictwa (awwww!) i nie chciała zostać zakonnicą więc przynajmniej chcą być pewni że umrze niezamężna i bezpotomna. Każdy potencjalny kandydat na męża, kochanka lub po prostu przyjaciela (z otwartą opcją seksu) jest likwidowany w tempie ekspresowym przez klerykalnego smoka o nieskończonej liczbie głów.

No więc podsumujmy: mamy do tej pory szlachetnego rycerza sztuk jedna, uwięzione dziewczę w opałach sztuk jedna, wstrętnych prześladowców, ilość duża, dokładniej nieokreślona, plus wiernego sługę, resztę załogi, nieodmiennie sympatyczną (w tym jednego Murzyna dla poprawności politycznej – seksoholik ale tolerowalny, jak się nie ma Chewbakki to może być i Murzyn) i, oczywiście, kosmos długi i szeroki. Space opera jak się patrzy? No…niezupełnie.

Moim pierwszym problemem był schemat fabuły, zużyty i wytarty do niemożliwości. Owszem, domieszki sarmackie stanowiły znaczące światełko w tunelu i źródło pewnego rozbawienia ale po jakimś czasie przestały mi wystarczać. Czytałam i czytałam, czekając na jakiś ciekawy przełom ale na próżno. To było prawie bolesne że żadna z postaci nie wybiła się poza wyznaczone przez schemat ramy.

Moim drugim problemem był styl – dość siermiężny, pełny ‘infodumpów’, wodolejstwa, z drętwymi dialogami i zdaniami nie wnoszącymi niczego ważnego, dodanymi, na mój gust ot tak, po prostu, żeby podbić liczbę słów w tekście. Jeden potężny ‘infodump’ (Craftsheek a.k.a Krawczyk, wierny sługa Sarmaty, opowiadający Valerie dzieje życia Kellera przy herbacie z samowara; autor przy tej okazji udowodnił że nie wie nic o tym jak robi się przy pomocy tego urządzenia herbatę) prawie skłonił mnie do rzucenia całej powieści w diabły. Infodump na cały rozdział (plus minus kilka scen wprowadzających)? Tak się nie robi, panie Jarmiołkowski. To żenujące, to po prostu chała i wstyd.

No i zakończenie. Przecukrzone, sztuczne, jak z reklamy albo z telenoweli. Długo i szczęśliwie żyli, wszystkich wrogów wykończyli, dużo przy tym zarobili tralala la bęc. Tylko chyba gdzieś już to czytałam…

Niniejszym oznajmiam że mam wybujałe wymagania. Koniec.

Once upon a time in a galaxy far, far away był sobie ostatni Sarmata który przez czysty przypadek posiadał również statek kosmiczny, ‘Truposza’. A także inne gadżety, w tym wiernego AI sługę o szarych oczach. Sarmata mógłby się nazywać Han Solski albo Andrzej Han Kmicic Solo ale, aby zachować odrobinę oryginalności autor zdecydował się na Kellera. Spoiler: po jakiejś...