Pierwszy tom jego przygód dostarcza nam Marcin Jamiołkowski. W świecie Kellera ludzkość już dawno rozproszyła się po całej galaktyce, a nawet napotkała obcych. Wciąż jednak istnieją podziały, które odbijają narodowe i religijne konflikty na dawnej Ziemi.

Keller dostaje propozycję nie do odrzucenia od włodarzy Układu Polonusa związanych z Nowym Watykanem. Ma udać się na Pontifex, siedzibę powstałego w wyniku Wielkiej Schizmy Kościoła Pontifexańskiego. Stamtąd musi wykraść święte relikwie: zrabowane jakiś czas temu z Ziemi szczątki papieża Jana Pawła II. W przeciwnym wypadku władze Polonusa odbiorą mu asteroidę, na której stworzył swój dom.

Szybko okazuje się, że ta misja jest naszemu bohaterowi wcale na rękę, bowiem ma tam do załatwienia pewne porachunki, wynikające ze swojej tajemniczej przeszłości. A kiedy w sprawę wmieszają się urocza papieska córka i młoda agentka Nowego Watykanu, sytuacja staje się jeszcze bardziej zagmatwana.

Nietrudno zauważyć, skąd autor „Kellera” czerpie inspiracje. Kapitan awanturnik, jego oddany pomocnik, pokręcona załoga, zawadiacka sztuczna inteligencja, piękna agentka i spragniona wolności księżniczka. Do tego szpiegowsko-polityczna intryga, efektowne starcia w kosmosie, szczypta tajemnicy z przeszłości i mamy receptę na solidną space operę.

Absolutnie nie czynię z tego zarzutu wobec autora. Trzymanie się pewnych sprawdzonych wzorów i ram gatunkowych może dać w efekcie naprawdę dobrą fabułę. Choć ostatnimi laty panuje raczej moda na łamanie i łączenie konwencji to czasem właśnie solidne wpasowanie się w znane czytelnikowi ramy może dać najlepsze efekty.

„Keller” znakomicie sprawdza się jako awanturnicza powieść science fiction. Ma dobre tempo, ciekawą akcję, wyraźnie zarysowane postacie, choć niektóre może nico zbyt grubą kreską, ocierającą się o karykaturę. Jasne, można się było pokusić o jakieś złamanie konwencji, ale po co, skoro całość znakomicie się broni?

Jamiołkowski podążył sprawdzoną ścieżką i użył dość znanego przepisu. Ale nawet najlepszy przepis nie da strawnego dania, jeśli kucharz jest marny. Tymczasem autor wysmażył nam bardzo zajmującą powieść, z odpowiednimi dawkami akcji, ironicznego humoru i wątku polskiego. W efekcie dostajemy sprawdzoną receptę podlaną krajowym sosem. Mam nadzieję, że „Keller” nie będzie jednorazowym wybrykiem, a stanie się zaczątkiem nowego cyklu, byśmy mogli powiedzieć, że Polacy nie gęsi i swojego Stalowego Szczura mają.

Krzysztof Krzemień