Wszystko zaczęło się pierwszego dnia jesieni. Nieprawdopodobne, ale po raz pierwszy zdarzyło mi się czytać książkę tak kompatybilną w czasie. Pierwszy dzień jesieni rozpoczyna fabułę w powieści, a dziwnym zbiegiem przypadku ja sięgnęłam po nią dokładnie gdy kalendarzowa jesień się z nami witała.

Anna jest młodą, porzuconą i trochę szaloną dziewczyną po dwudziestce. Właśnie runął pewien mur, który budowała na niezbyt mocnych podwalinach. Związek z młodszym o 5 lat chłopakiem okazał się nietrwałym epizodem. By zagryźć ból rozstania przyjaciółka bohaterki i jej imienniczka zabiera ja w podróż do Chorwacji.
Wycieczka okazuje się być przygodą odrobinę na wariackich papierach, ale takie są również bohaterki: młode, choć wyglądające jeszcze młodziej, szalone i łaknące przygody życia. Kochają dobrą zabawę, alkohol i pragną czerpać jak najwięcej z uroków obcego zakątka.
Podczas pobytu dziewczyny poznają starszych od siebie mężczyzn. Dojrzali faceci imponują turystkom i dbając o uroki chwil nawiązują z mężczyznami bliższe relacje. Jak potoczą się dalsze losy Ani i Darka? O tym przekonacie się sami, czy taki wakacyjny flirt ma szansę po powrocie do realiów i ojczyzny.




Powieść, choć krótka podzielona jest na trzy części. Pierwsza zatytułowana "Gąsienica" obejmuje okres od czasu wyjazdu z Polski przez pięć kolejnych dni w Chorwacji do czasu zacieśnienia znajomości z Darkiem. Druga część "Poczwarka" to odrodzenie się ze stanu odrętwienia, to przeobrażenie się i nabranie kształtów: to właśnie ta część flirtu pomiędzy Anią i Darkiem, która trwa tylko dwa dni oraz ostatnie już część Imago: trzy dni wspaniałego czasu, rodzących się pragnień Ani, marzeń o kolejnym związku, budowanym na trudnych gruzach zburzonego zaufania.

Narracja pierwszoosobowa. Powieść zdecydowanie zbyt krótka, przedstawiona na niecałych 140 stronach małego formatu, choć pisanych malutką i zwartą czcionką. Niestety, dla mnie nie tyle forma co treść jest trochę infantylna. Sądzę, że autorka mocno utożsamia się ze swoim dziełem, że w pewnym sensie jest to jej historia ubrana w fabułę. Główna bohaterka nosi to samo imię, jest w podobnym wieku, kocha podróże i też jest muzykologiem.
W powieści zdecydowanie przeważają dialogi, wiele z nich nic nie wnosi do powieści, są to tak paradoksalne rozmowy typu:
"- Kurczę, zapaliłabym, a nie mamy papierosów.
- W sumie ja też.
- To może skoczę do pokoju?
- Chce ci się?
- A co, daleko nie mam."
Tworzenie tak mało kreatywnych dialogów nie wiem czy wynika z ferworu chwili i przypływu "weny" autorki, czy po prostu z chęci zapełniania kartek drukiem.
Książka wypełniona jest potocznym językiem i wyrażeniami.
Choć czyta się ją szybko i lekko, to jednak nie przypadła mi do gustu i momentami wręcz drażniła. Na obronę zasługują dwie ostatnie strony, które są już zdecydowanie lepsze, przemyślane i całkiem porządnie skonstruowane.

Od strony poligraficznej i introligatorskiej: Oprawa fatalnie złożona, książka sklejona w taki sposób, że pomimo ostrożnego przekładania kartek klej wypuszcza strony z oprawy.

Nim krytycznie ocenię jakąś książkę, staram się jak najwięcej uzyskać informacji o niej i o autorze. Ta pozycja moim sercem nie zawładnęła, bo czułam się jakbym czytała sfabularyzowany pamiętnik wykradziony siostrze. Wiem, że Anna Purowska jest w trakcie tworzenia kolejnej powieści. Mam nadzieję, że następna okaże się lepsza i bardziej doszlifowana. Nie przekreślam twórczości pisarki po niezbyt udanym debiucie, przeciwnie z chęcią przeczytam kolejny i sprawdzę czy autorka osiągnęła już swoje Imago :)

Wszystko zaczęło się pierwszego dnia jesieni. Nieprawdopodobne, ale po raz pierwszy zdarzyło mi się czytać książkę tak kompatybilną w czasie. Pierwszy dzień jesieni rozpoczyna fabułę w powieści, a dziwnym zbiegiem przypadku ja sięgnęłam po nią dokładnie gdy kalendarzowa jesień się z nami witała.

Anna jest młodą, porzuconą i trochę szaloną dziewczyną po dwudziestce....