Wspomnienia to przedziwne istotki. Wielu z nich - szczególnie tych ważnych dla naszego życia - jesteśmy pewni, jak gdyby - niczym najlepsi przyjaciele - zapewniali nam, iż będą z nami do końca naszych dni. A przecież wcale tak nie jest. Są ulotne, jak gdyby dłuższe pobycie w naszej pamięci miało je rozgniewać. I może dlatego tak chętnie bawią się naszą wyobraźnią, przekształcając się w skutek upływu lat.

Nie tylko ja doszłam do podobnego wniosku, lecz razem ze mną jest jedna z moich ulubionych pisarek Małgorzata Gutowska-Adamczyk, która swą najnowszą powieścią stara się odnaleźć w zakamarkach wspomnień coś, co utkwiło w jej pamięci o własnym dzieciństwie, rodzicach, babci i dziadku, siostrze... Tym oto sposobem do rąk czytelnika trafiła najbardziej osobista powieść pisana na przestrzeni dwóch lat - historia, którą napisało życie.

Autorka tym razem przenosi czytelników do małej wioski, w której jako dziecko spędzała wakacje. Tam też jej dziecięce życie przeplatały zarówno obowiązki małej dziewczynki, jakimi była chociażby pomoc swej babci, jak także przyjemności związane z korzystaniem z uroków przyrody i niewinnej wyobraźni. Poznajemy ludzi, którzy mieli większy bądź mniejszy wpływ na obecne życie Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk - a mimo to wszyscy oni w jakiś sposób wyryli się w pamięci małej dziewczynki, dzięki czemu po upływie półwiecza znaleźli się w tejże niezwykłej historii.

Przyznam się, że nie tylko dla samej autorki "Kalendarze" są osobistą powieścią. Bo również i ja mogłam dzięki niej przenieść się do małej mazowieckiej +wsi, w której moi dziadkowie byli nadal tak bardzo realni, jak dziś rzeczywiste są ich nagrobki z wyrytymi nazwiskami. Tam właśnie mogłam spotkać się z takimi przedmiotami przeszłości jak maszyny do szycia stary singer, posmakować smaków, których obecnie trudno znaleźć, a nawet przysnąć na rozsuwanym fotelu, jakim była amerykanka. A jeżeli ja pomimo młodego wieku (przypominam - nie mam jeszcze dwudziesty lat) mogłam przenieść się do lat dziecięcych, cóż też stoi na przeszkodzie, by każdy z nas mógł tego doświadczyć?

Pewnie też dlatego tak chętnie brałam zakreślacze do rąk i z przyjemnością zaznaczałam kolejne czarne zdania zapisane na tych białych kartkach, które w magiczny sposób pozwoliły obudzić me wspomnienia. Do stylu Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk nikt nie powinien mieć zastrzeżeń. Autorka pisze tak wyraziście i obrazowo, że nie sposób nie rozkochać się w cytatach. To wszystko sprawia, iż "Kalendarze" okażą się nie tylko owocną, ale przede wszystkim mądrą opowieścią o wspomnieniach lat, które już nie powrócą. Wspomnieniach Polski, której już nie doświadczymy.

"Kalendarze" to wyjątkowa książka. Historia o nazwiskach, które są już tylko wspomnieniem, oraz o ludziach wciąż tak bardzo realnych. To także podróż do Polski z przeszłości, w której bieda i spokój ducha styka się z Polską obecną - bogatszą jedynie o rzeczy materialne oraz zabieganie ludzi wciąż goniących nieprześcignionego. To także powieść przepełniona słusznymi spostrzeżeniami na temat życia nie tyle samej autorki, co nas samych. "Kalendarzy" się nie czyta - "Kalendarze" się przeżywa wspomnieniami ożywionymi za pomocą słów pisarki. Gorąco polecam!

http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2015/09/kalendarze-magorzata-gutowska-adamczyk.html

Wspomnienia to przedziwne istotki. Wielu z nich - szczególnie tych ważnych dla naszego życia - jesteśmy pewni, jak gdyby - niczym najlepsi przyjaciele - zapewniali nam, iż będą z nami do końca naszych dni. A przecież wcale tak nie jest. Są ulotne, jak gdyby dłuższe pobycie w naszej pamięci miało je rozgniewać. I może dlatego tak chętnie bawią się naszą wyobraźnią,...