To nie jest powieść o Ryszardzie III, to raczej powieść o kilkunastu latach wyciętych z Wojny Dwóch Róż, w której Ryszard jest jednym z głównych bohaterów. Z pewnością jednak reklamowanie tego dramatycznym hasłem "za życia zdradzili go sojusznicy, po śmierci historia" i "najbardziej znienawidzony król" jest tak cholernym nadużyciem, że redaktor chyba płakał, jak to pisał. Bądź co bądź fabuła kończy się w momencie, kiedy królem Anglii nadal jest Edward, starszy brat Ryszarda, więc o jego czyli Ryszarda królowaniu - a tym bardziej o tym, co było po jego śmierci - niczego się czytelnik ze "Słońca w chwale" nie dowie. I jakoś nie zauważyłam, by był szczególnie znienawidzony.
Miejscami książka mnie nużyła, głównie przez - przepraszam bardzo - kobiece podejście do przemyśleń i opisów bohaterów (w większości rzecz jasna męskich). Niemniej przedstawiona historia jest całkiem ciekawa - jak to prawdziwa historia.
Poza wspomnianą "kobiecością" w odbiorze przeszkadza jeszcze jedno - tytulatura. Łatwo się pogubić, zwłaszcza na początku, skoro ktoś jednocześnie może być nazywany imieniem, zdrobnieniem imienia oraz tytułem honorowym (przykładowo Ryszard to dla przyjaciół Dickon, a przez większość czasu nazywany jest Gloucesterem). A po kilkuset stronach nazywania innego bohatera Warwickiem czytelnik naprawdę nie ma pojęcia, o co chodzi, gdy nagle pada jego nazwisko.
Tak czy owak, "Słońce w chwale" zdecydowanie można polecić fankom beletryzowanych powieści historycznych.

To nie jest powieść o Ryszardzie III, to raczej powieść o kilkunastu latach wyciętych z Wojny Dwóch Róż, w której Ryszard jest jednym z głównych bohaterów. Z pewnością jednak reklamowanie tego dramatycznym hasłem "za życia zdradzili go sojusznicy, po śmierci historia" i "najbardziej znienawidzony król" jest tak cholernym nadużyciem, że redaktor chyba płakał, jak to pisał....