Topór Wiosny, czy jakoś tak

Co jak co, ale Riordan jest najlepszym pisarzem. Jego książki w podroży to prawdziwe szczęście. Dlaczego? - nie zapytacie pewnie. Otóż dlatego, że jego książki są proste, zabawne, mają dobrze stworzonych bohaterów i szybko się je czyta. Niestety nie tym razem.
Historia, podobna do innych historii Riordana. Samotne dziecko odkrywa, że jego ojcem jest bóg. Tym razem Nordycki((Autor coraz bardziej schodzi na północny zachód)może kiedyś napisze o wierzeniach Słowiańskich). A więc:
Magnus Chase (nazwisko znane z innych części uniwersum Riordana)jest bezdomnym szesnastolatkiem, który dostaje misję uratowania świata. A będzie wyglądało to tak: - Okej. Pomogę ci. Jeśli ty pomożesz mi w tym... Czyli zwykła historia drogi, zwana również heroic fantasy. Magnus jest postacią irytującą i wspaniałą jednocześnie. Irytującą w postaci tego, że zawsze przekręca nazwy, co za siódmym razem już nie jest śmieszne. Autor dał mu jednak tyle zalet: Odwaga, szarmanckość, dowcip, mądrość, charyzmę, ...(jeszcze trzy strony w Wordzie)... piękne zęby i włosy. Trochę męczące.
Humor był prosty, żadnych gier językowych, zwykły dowcip sytuacyjny. Może jeszcze nazwy rozdziałów były zabawne.
Niestety tym razem Riordan dał nam nieciekawego antagonistę. Nudny, szary, bezosobowy snob.
Ogólnie książka dobra, w podroży nawet świetna, ale i tak nie dorasta do pięt serii o Jacksonie. Szkoda, bo mity Skandynawian są naprawdę ciekawe. Tylko 6/10.

Topór Wiosny, czy jakoś tak

Co jak co, ale Riordan jest najlepszym pisarzem. Jego książki w podroży to prawdziwe szczęście. Dlaczego? - nie zapytacie pewnie. Otóż dlatego, że jego książki są proste, zabawne, mają dobrze stworzonych bohaterów i szybko się je czyta. Niestety nie tym razem.
Historia, podobna do innych historii Riordana. Samotne dziecko odkrywa, że jego ojcem...