Boże co za głupi pomysł - moja jawnie subiektywna opinia, ponieważ do końca nie potrafiłam zrozumieć głównej determinacji bohaterów. Mianowicie nieważne co, w wyborze między śmiercią a wymazaniem pamięci wg mnie śmierć jest tchórzostwem. Nie potępiam tchórzy, ale nienawidzę czytać książek gdzie główna bohaterka jest ofiarą losu w sensie tchórzem/niedorajdą. Sloane miała swoje przebłyski, domyślam się, że jej nieśmiałość nie dotyczy tylko chłopaka i uczuć a ogólnie życia i zwalam wszystkie beznadziejne decyzje na ten aspekt... aczkolwiek dziewczyna, tak wielce pałająca nienawiścią do Programu (która przy okazji nie jest wyjaśniona, ponieważ na początku dziewczyna nie jest pewna czy Program jest taki zły a potem dokładnie przytacza, że przez swojego chłopaka twierdzi, że jest zły... brawo! właśnie cofnęłaś feministyczne ruchy o lata) nagle widząc nową tabletkę jest pełna nadziei, że kobieta okłamująca ją od samego początku, o czym Sloane wciąż pamięta i powtarza(!), jednak postanowiła ją ratować. Boże widzisz i nie grzmisz.
Również jestem niemal pewna, że Sloane kieruje coś w stylu syndromu sztokholmskiego względem Realma... Jak nie to jeszcze bardziej ta postać będzie mnie dobijać.
Błagam by w następnej części laska się ogarnęła, bo już ją mam na półce ;/

Boże co za głupi pomysł - moja jawnie subiektywna opinia, ponieważ do końca nie potrafiłam zrozumieć głównej determinacji bohaterów. Mianowicie nieważne co, w wyborze między śmiercią a wymazaniem pamięci wg mnie śmierć jest tchórzostwem. Nie potępiam tchórzy, ale nienawidzę czytać książek gdzie główna bohaterka jest ofiarą losu w sensie tchórzem/niedorajdą. Sloane miała...