Znamienne jest to ,że w dzień lektury akurat musiałam wyjść do pracy, a mama zajęła się moją córką. Gdy z niej wróciłam, od progu przywitały mnie uwagi w stylu matki głównej bohaterki. Wielu czytelników podejrzewa, że Joanna Sykat musiała chyba znać z autopsji tak destrukcyjną osobowość matki tytułowej bohaterki, czyli Anity.
Relacja matki z córka to pole do popisu dla psychologów. Niestety wiele tych związków jest nadmiernie obciążonych, zmierza w stronę jakiegoś paskudnego współuzależnienia. Matka Anity od urodzenia torpeduje jej wysiłki, by być szczęśliwą, podcina skrzydła, niszczy jej pewność siebie i asertywność. Jest to typowe, że dokonuje projekcji własnych marzeń i ambicji, zaszczepiając w córce poczucie winy, że ich nie realizuje. Po co zamiast iść na ekonomię czy inny 'prestiżowy" kierunek wybrała dziennikarstwo? Czemu się łudzi, że jest utalentowaną pisarką?
Najgorsze, że mimo wielu wygranych konkursów, obiecującej literackiej kariery, udanego debiutu powieściowego, matka zawsze wynajduje wady i niedociągnięcia, że neguje osiągnięcia Anity. przewracając kartki, miałam wrażenia, jakbym to ja toczyła z góry skazaną na niepowodzenie walkę z własną mamą. Ona też potrafi skutecznie omotać człowieka, jak matka Anity dąży do totalnej dominacji i nawet teraz wtrąca się w wychowanie moich dzieci, czy sposób prowadzenia domu. A to wszystko wypływa z założenia, że ona najlepiej wie, co jest dla mnie najlepsze, podobnie jak matka Anity.
Matka Anity tak tłamsi biedną kobietę, że nawet mąż nie może wytrzymać tych toksycznych, pełnych niechęci, nienawiści, goryczy relacji. No i matka umiejętnie podsyca strach Anety, a to że się do niczego nie nadaje, a to że mąż odejdzie, a to że nie będzie dobrą matką. Anita wiele przeszła, musiała pogrzebać swoją córeczkę- i te rozmowy ze zmarłą naprawdę rozbiły mnie psychicznie. Rodzinny sekret, historia jej nieżyjącej ciotki Anity, rzuca nowe światło na postępowanie matki. babcia traktowała wnuczkę jako zastępstwo za nieżyjącą córkę Anitę, rozpieszczała ja, co budziło złość i rozgoryczenie Edyty. W końcu i ona miała talent literacki, czego dowodzą odnalezione zapiski, a swoje marzenia pogrzebała dla dobra rodziny.
Książka trudna, bolesna, zmuszająca do refleksji, jak to czasem ci najbliżsi stają się naszym największym wrogiem, skutecznie tłumią naszą indywidualność, zaszczepiają strach i bierność. Tym bardziej chciałabym pokłonić się autorce, że oswaja tak bolesne i ważne tematy. Dla matek/córek lektura obowiązkowa. Podaje nam przykłady, jak się w stosunku do własnych dzieci nie zachowywać, jak ograniczać krytykanctwo i moralizowanie dla ich dobra.

Znamienne jest to ,że w dzień lektury akurat musiałam wyjść do pracy, a mama zajęła się moją córką. Gdy z niej wróciłam, od progu przywitały mnie uwagi w stylu matki głównej bohaterki. Wielu czytelników podejrzewa, że Joanna Sykat musiała chyba znać z autopsji tak destrukcyjną osobowość matki tytułowej bohaterki, czyli Anity.
Relacja matki z córka to pole do popisu dla...