Alternatywna wersja naszej rzeczywistości, w której Polską nadal rządzi ród królewski. Religia? Oczywiście rodzima wraz ze Świętowitem i Welesem na czele. Każda z legend zawiera więcej niż ziarno prawdy, a rusałki i utopce chodzą po ulicach.

Główną bohaterką tej powieści jest Gosia, a właściwie Gosława. Zostaje on wysłana na obowiązkowe dla przyszłych lekarzy roczne praktyki u szeptuchy do Bielin (mała wieś koło Łysej Góry, w okolicach wiekowego Kalisza). Nie podoba jej się ten pomysł, bo nie wierzy w skuteczność medycyny ludowej, nie wierzy w bogów ani w rusałki. Dodatkowo panicznie boi się kleszczy i wszelkich żyjątek. Bohaterka bardzo chciałaby zostać w Warszawie albo jechać z mamą na wakacje do Egiptu.


„- Naprawdę nie wierzysz w utopce i rusałki? – zapytała szeptucha.
- Nie – odparła zgodnie z prawdą.
- A w ubożęta?
- Też nie.
- Widzę, że czeka nas ciężki rok.”

Gosi nie jest łatwo wpasować się w klimat wioski i wykonywać wszystkie zalecenie szeptuchy potocznie nazywanej tam Babą Jagą (od Jarogniewy). Jakby było tego mało, nagle zaczynają się nią interesować bogowie, którzy przecież nie istnieją. Na szczęście pojawi się przystojny Mieszko, ratujący ją z opałów niczym rycerz na białym koniu. Do tego dojdą halucynogenne ziółka, czary oraz wysłannicy bogów.
„Warknął jak dziki pies, opryskując mnie śliną. Jego oddech śmierdział zepsutym, gnijącym mięsem. - Masz szczęście. Nie mogę cię teraz zabić. Ale przejmuj się. Twoje żałosne życie nie potrwa długo. Mam dla ciebie wiadomość od Welesa.”

Powieść jest lekka i przyjemna, ale niestety nie został w pełni wykorzystany potencjał wykreowanego świata. Autorka pozostawiła stworzoną przez siebie rzeczywistość jako tło i na kartach książki nie znajdziemy szczegółowych informacji na temat funkcjonowania tej innej Polski. Bohaterowie, a właściwie głównie same bohaterki są podobne do żeńskich postaci z romansów, niestety tyczy się to także Mieszka.

Na uznanie zasługuje na pewno Baba Jaga stworzona i dopasowana do realiów wioskowej znachorki żyjącej w XXI wieku. Postać ta pokazuje, że nie warto oceniać po pozorach. Gosia też została dobrze przemyślana, ponieważ pod wpływem wydarzeń musi kombinować, a sytuacja zmusza ją do zmiany toku myślenia i wyjścia poza sztywne ramy realizmu.

Akcja jest ciekawa, czasem potrafi zaskoczyć, ale brakuje na pewno zwrotów i scen trzymających w napięciu. Książka zdecydowanie adresowana jest do kobiet, co można wywnioskować po szczegółowych opisach krojów, wzorów i kolorów garderoby głównej bohaterki. Romans, który powoli rozkwita między przysłowiowym rycerzem a panną w opałach, raczej nie przypadnie do gustu mężczyznom.

Podsumowując: „Szeptucha” to lekka powieść dla kobiet osadzona w alternatywnej rzeczywistości. Pomysł na książkę był rewelacyjny, ale potencjał nie został do końca wykorzystany. Warto jednak po nią sięgnąć, aby przeżyć przygodę ze sceptyczną Gosią, która trafia w środek głuszy, by uczyć się u wiejskiej znachorki.

Alternatywna wersja naszej rzeczywistości, w której Polską nadal rządzi ród królewski. Religia? Oczywiście rodzima wraz ze Świętowitem i Welesem na czele. Każda z legend zawiera więcej niż ziarno prawdy, a rusałki i utopce chodzą po ulicach.

Główną bohaterką tej powieści jest Gosia, a właściwie Gosława. Zostaje on wysłana na obowiązkowe dla przyszłych lekarzy roczne...