„Wilk” to ponura baśń o młodocianym buntowniku z „czerwonego Marymontu”. O utracie marzeń w szarej rzeczywistości. I o tym, jak w miejscu bez perspektyw, kiełkuje życiodajna idea.
Hłasko przywołuje nieistniejący już świat, znany choćby z „Króla” Twardocha. Jest to jednak jego bardziej zaściankowy fragment, bez wielkiego tła historycznego, bez galopującej akcji. Za to spisany obrazowym, wiarygodnym i nad wyraz dojrzałym piórem, ze sporą dozą moralizatorstwa. Dzięki temu powieść przypomina momentami prozę Myśliwskiego, kreując na podstawie życiowych doświadczeń proste, lecz ciekawe i wnikliwe przemyślenia. Z biegiem czasu niestety coraz mniej trafne, a pod koniec dość kontrowersyjne. To jest oczywiście największy problem tej książki. Celowa lub w dużej mierze uwarunkowana propagandą i młodym wiekiem autora, naiwna apoteoza stalinizmu, jako jedynej nadziei w... totalnej beznadziei. Problem, który być może i Hłasko w porę dostrzegł, nie chcąc się pochwalić takim właśnie debiutem.
„Wilk” jest więc niczym jadący malowniczą trasą pociąg, który powoli się rozpędza, potem utrzymuje odpowiedni rytm, aż w pewnym momencie ktoś zapomina o przestawieniu zwrotnicy i dalsza jazda zmierza już tylko do nieuchronnej katastrofy…
Kuriozalne dzieło, które na pewno należy docenić za warstwę literacką.

„Wilk” to ponura baśń o młodocianym buntowniku z „czerwonego Marymontu”. O utracie marzeń w szarej rzeczywistości. I o tym, jak w miejscu bez perspektyw, kiełkuje życiodajna idea.
Hłasko przywołuje nieistniejący już świat, znany choćby z „Króla” Twardocha. Jest to jednak jego bardziej zaściankowy fragment, bez wielkiego tła historycznego, bez galopującej akcji. Za to...