Alan Stoob po zakończeniu swej pracy zawodowej w szeregach policji z hrabstwa Bedfordshire, został łowcą nazistów. Robotę zaproponował mu sam Szymon Wiesenthal w roku 1994. Alan szybko piął się w hierarchii łowców, by z czasem stać się najlepszym brytyjskim łowcą nazistów ™. Jednak w roku 2012 dopada go kryzys. Wszystko przez jedną nieudana akcję, po której to szydzą z niego media i Interpol. Na dodatek ma problemy ze swym 40-letnim synem, który „zatrzymał” się nagle w roku 1988 i z żoną, mającą dość wiecznie ciążącego nad nim niebezpieczeństwa. Jakby tego było mało, jego odwieczny wróg Gryf, przywódca nazistów na Wyspach wpadł na szalony plan, w którego centrum znajduje się Stoob.

Jak łatwo się domyśleć, Alan Stoob to postać fikcyjna. Co prawda osadzona mocno w brytyjskim klimacie, ale w pełni zmyślona. Co więcej – tylko Anglik mógł do tematu nazizmu podejść ze sporą dawką humoru – wyspiarze po prostu tak już mają. A jak mu to wyszło? Nie da się ukryć, że całość przypomina dwa tytuły – „Dzienniki Bridget Jones” oraz „Świat według Clarksona”. Z jednej strony to bowiem pamiętnik, wzbogacony wpisami z Twittera, z drugiej całość charakteryzuje się mnóstwem nawiązań do brytyjskich celebrytów, pełnych sarkazmu i drobnych złośliwostek (czysty Clarkson). I to właśnie największy ból tejże książki. Ilu bowiem czytelników z Polski orientuje się w przebrzmiałych gwiazdach brytyjskich tabloidów? Dla większości porównania i gagi z ich udziałem będą niezbyt zrozumiałe, a co za tym idzie nieśmieszne. Na dodatek tłumacz miał przed sobą trudne zadanie, z którego nie wywiązał się zbyt udanie – to, co grą słów jest w wydaniu anglojęzycznym u nas już takie nie pozostało. A to oznacza jedno – szału nie ma. Momentami bowiem można odnieść wrażenie, iż całość jest po prostu lekko głupią książką o niesmacznej (dla niektórych nacji i wyznań) tematyce.

Sam pomysł na książkę, choć niezbyt oryginalny, może zainteresować. „Alan Stoob” potrafi momentami wywołać także uśmiech – w końcu emerytowany łowca nazistów, ganiający jemu podobnych staruszków w samym założeniu jest zabawny. Podobnie jak jego domowe perypetie, kłopoty ze zdrowiem (po alkoholu – ale zawsze) czy pewne dość dziwne pomysły. Samo podejście do nazizmu raczej grona wielbicieli autorowi nie przyniesie…

To książka dla tych, którzy nie są zbyt ortodoksyjni w kwestiach humoru, lubią niezobowiązującą lekturę i nie mają akurat pomysłu na coś innego do czytania.

Bartek `barneej` Szpojda