Do Majgull Axselsson ciągnęło mnie już od dłuższego czasu. Ciągnęło z powodu dobrych opinii w blogosferze i na kanałach książkowych, a z drugiej strony również odpychało, bo w przeważającej części opinie te opisywały prozę Axelsson jako przerażająco smutną i melancholijną, a nie są to pożądane uczucia gdy za oknem ponury listopad przechodzi w mroźny grudzień. Sięgnęłam po "Dom Augusty" z postanowieniem, że jeśli pierwsze 30 stron mnie nie zainteresuje, to odłożę tę książkę na bliżej nieokreślone potem. Tak się jednak nie stało, bo nawet nie zauważyłam, kiedy dobiłam do setnej strony. To moje pierwsze - i na pewno nie ostatnie - spotkanie z Majgull, więc trudno mi określić, czy każda jej książka jest podobna, ale "Dom Augusty" faktycznie poraża wręcz smutkiem i całą paletą negatywnych uczuć. Niewielu doszukałam się w tej książce pozytywnych fragmentów. A nawet jeśli bohater odczuwał szczęście, to tylko przez chwilę. Później zamieniało się ono w troski i zmartwienia. Jest to powieść dołująca. Axselsson opowiada losy trzech kobiet, których życie doświadczyło na wiele różnych sposobów. Pokazuje jak sobie z tym radzą - a właściwie jak sobie nie radzą. Są one udręczone ciągłymi troskami, bez szans i nadziei na poprawę sytuacji. Rewelacyjna książka, choć z pewnością nie dla wszystkich. Ładunek emocjonalny jest dość duży. Książka ta ma mocny przekaz i pozostaje na długo w pamięci. Warto sięgnąć choć raz po którąś z powieści Majgull Axselsson, bo jest to ciekawe doświadczenie.

Do Majgull Axselsson ciągnęło mnie już od dłuższego czasu. Ciągnęło z powodu dobrych opinii w blogosferze i na kanałach książkowych, a z drugiej strony również odpychało, bo w przeważającej części opinie te opisywały prozę Axelsson jako przerażająco smutną i melancholijną, a nie są to pożądane uczucia gdy za oknem ponury listopad przechodzi w mroźny grudzień. Sięgnęłam po...