Teoretycznie jest to kolejny powrót do tematu obozów koncentracyjnych, wojny, pseudomedycznych eksperymentów Mengele. Tym razem poszerzony o wątek losów cygańskich. Raczej niechętnie czytuję o wojnie, bo mam wrażenie, że wszystko już napisano. Ale dobry pisarz potrafi ten temat pokazać na nowo tak, że chce się czytać. Majgul Axelsson ma dar opowiadania, jej styl wybitnie mi odpowiada. Jej słowa docierają do serca, ale bez ckliwości, tanich chwytów.

Autorka ujęła mnie nie tylko świeżym przedstawieniem losów tytułowej Miriam, która należała do mniejszości narodowej o najgorszej pozycji w obozie. Jeszcze bardziej podobało mi się pokazanie powojennych losów Miriam, w tym nowoczesnym otwartym szwedzkim społeczeństwie. Które jednak nie chciało rozmawiać o wojnie, nie wierzyło relacjom więźniarek, zachowywało się jak dziecko, które zamyka oczy na widok nieprzyjemnego obrazka. W tym skandynawskim raju nie wszystko było jednak idealne, społeczeństwo rządziło się sztywnymi zasadami niczym wiktoriańska Anglia. Do tego dochodziło do zamieszek na tle rasistowskim, długo przed imigrantami z demoludów i krajów muzułmańskich.
„Jak się nie ma żadnych czarnuchów, to trzeba ich wymyślić.”

Równie ważny jest dla mnie, choć trochę pomijany w opiniach, pozornie nieistotny wątek szwedzkiej rodziny – odrzuconego przez ojca pasierba Miriam, jego skwaszonej wiecznie żony i pogubionej córki. Relacje w małżeństwie przybranego syna Miriam bezlitośnie kwituje mówiąc:
„Byłam w piekle, wiem, czym jest życie w piekle, i dlatego mam w głębokim poważaniu tych, którzy sami tworzą swoje amatorskie piekiełka, a potem udają, że nie mogą się z nich wydostać.”

Kiedy myślę o mojej ostatniej lekturze, przewijają mi się przez głowę wielkie słowa: wdzięczność, powinność, wybór i tożsamość. Podane były w piękny sposób, bez patosu, a to cenię bardzo wysoko.

Polecam bez cienia wątpliwości.

Teoretycznie jest to kolejny powrót do tematu obozów koncentracyjnych, wojny, pseudomedycznych eksperymentów Mengele. Tym razem poszerzony o wątek losów cygańskich. Raczej niechętnie czytuję o wojnie, bo mam wrażenie, że wszystko już napisano. Ale dobry pisarz potrafi ten temat pokazać na nowo tak, że chce się czytać. Majgul Axelsson ma dar opowiadania, jej styl wybitnie mi...