Ciężko mi ją ocenić, przyznaję, że jej początek mnie nie zachęcił, wręcz nie miałam ochoty powracać do lektury. Cieszę się, że nie porzucam książek, ponieważ im dalej, tym lepiej, ale znów pod koniec akcja biegła płytko i szybko - byleby dokończyć. Z jednej strony rozumiem chęć uniknięcia zanudzenia czytelnika, ale ten zabieg zbytnio mi nie podpadł. Ogólnie nie ma chyba jakiegoś głównego wątku, myślałam, że jest nim historia Yeonsu i Ijeonga, ale mimo tego, że to ich historia została przeprowadzona niemal od początku do końca, to zostało to zrobione trochę po łebkach, wolałabym jednak bardziej zżyć się z bohaterami. Autor miał dobry pomysł na ogólną historię, ale nie chciał zepsuć tego szczegółami na siłę. Koniec zarzutów. Mimo wszystko czytało się ją bardzo płynnie i interesująco. Przedstawia bardzo ważne dla Koreańczyków wydarzenia, dla mnie jest taką małą skarbnicą wiedzy, bo mimo, że miałam pojęcie o sytuacji na linii Japonia-Korea, to była to połowiczna wiedza. Historia Koreańczyków, których nadzieja przemieniła się w rozpacz, a później w zagubienie ściska za serce. Najbardziej uderzyła we mnie walka jednego narodu po przeciwnych stronach frontu obcych dla nich wojsk. Historia wspomnianej wcześniej przeze mnie pary również wywołuje uczucie współczucia, myślę, że w romantyków uderzy najbardziej. Niektórzy zmarli, niektórym udało się osiedlić, a niektórzy dalej próbowali nadać wartość swojemu życiu poprzez walkę i ciągłe posiadanie nowej nadziei. Pozbawieni ojczyzny, do której mogliby wrócić, sami w obcym miejscu starali się nie podupadać na duchu i żyć byleby żyć. W końcu dla tej chęci życia i własnych celów zaczęli nawet zdradzać się nawzajem. Dawno nie czytałam tak smutnej historii, mimo że ona sama w sobie nie ma charakteru dramatu, to nim jest. Osobiście mam nadzieję, że ta opowieść oparta na faktach nie jest jednoznaczna i niektórym z tych emigrantów było dane żyć szczęśliwie bez utraty własnej tożsamości narodowej.
,,Jeśli to nie ma znaczenia, czy mamy kraj, czy nie, to czy to oznacza, że nie możemy go mieć?"
Ja jeszcze tylko dodam, że mam nadzieję, że uda mi się wybrać na Gwatemalę, zobaczyć te świątynie i myśleć o walkach, które się tam rozegrały.

Ciężko mi ją ocenić, przyznaję, że jej początek mnie nie zachęcił, wręcz nie miałam ochoty powracać do lektury. Cieszę się, że nie porzucam książek, ponieważ im dalej, tym lepiej, ale znów pod koniec akcja biegła płytko i szybko - byleby dokończyć. Z jednej strony rozumiem chęć uniknięcia zanudzenia czytelnika, ale ten zabieg zbytnio mi nie podpadł. Ogólnie nie ma chyba...