Ta opinia nie jest obiektywna, bo lubię prozę Pilipiuka. Ale wciąż nowe utwory powodują, ze choć styl zwykle jest podobnie dobry, to już utwory nie zawsze udane. Tym razem zbiór 5 opowiadań jest udany. widać pióro rodem z przygód Jakuba Wędrowycza, moim zdaniem najlepiej wykreowanej postaci w całej twórczości. Ale i Robert Storm jest ciekawą osobowością, podsumowaną przez autora w niewielkim biogramie na końcu zbioru. Choć taka znajomość historii i antyków, jaką prezentuje bohater wydaje mi się nierealna. Cóż, jako historyk wiem, ze jest to dziedzina nieograniczona i nie da się opanować faktografii w sposób podobny do bohatera. Toteż on jest bohaterem, a nie ja.
Zalety - wartka akcja, wyraziste, często niejednoznaczne zarazem postacie, wyjątkowe okoliczności, zagadka do rozwiązania, duża erudycja - to wszystko powoduje, że czyta się kolejne opowiadania z ogromną satysfakcja i "jednym tchem" (miałem wcześniej pójść spać, ale nie mogłem się oderwać). Wady - pewnie da się znaleźć, ale nie zamierzam szukać. Oczywiście nie jest to wielka literatura, za którą dają Noble. Tylko - co z tego? Ważne, ze miałem wiele przyjemności z czytania prozy Pilipiuka.
postscruptum: autor lubi swoich bohaterów i zaczął od opowiadania z Pawłem Skórzewskim (także dał mu biogram); wpisuje się ono w koncepcję zawartą w tytule, ale wolałbym bardziej jednorodny zbiór.

Ta opinia nie jest obiektywna, bo lubię prozę Pilipiuka. Ale wciąż nowe utwory powodują, ze choć styl zwykle jest podobnie dobry, to już utwory nie zawsze udane. Tym razem zbiór 5 opowiadań jest udany. widać pióro rodem z przygód Jakuba Wędrowycza, moim zdaniem najlepiej wykreowanej postaci w całej twórczości. Ale i Robert Storm jest ciekawą osobowością, podsumowaną przez...