Z technicznego punktu widzenia książka prezentuje się jak biografia. Jeśli szukacie dobrego kryminału z wyrazistą postacią mordercy, to szukajcie gdzie indziej, bo z zabójstw popełnionych przez Grenuille'a opisane są tylko dwa.
Ponieważ jest to typ biografii, dominuje narracja, dialogi są ograniczone do niezbędnego dla sytuacji minimum.
Opisy potrafią przytłoczyć monotonnością, zwłaszcza, że nie są one o działaniach bohaterów, a głównie o tym, jak Jan Baptysta postrzega świat - co, biorąc pod uwagę jego węch czulszy od psiego, daje nam całe litanie o istocie zapachu. Zadanie niebanalne, z którym Suskind poradził sobie wcale nie najgorzej. Bo jak opisać zapach? Wzrok, smak, dotyk, nawet słuch - wszystko to wydaje się banalne w porównaniu do opisu węchu. Wymyślane szóste zmysły, ale ilu pisarzy byłoby w stanie opisać zapach? Opisy niestety często sprowadzają się do wyliczanek i to takich składników, których nazwy widziałam po raz pierwszy w życiu.
Książka będzie słabo oddziaływać na tych, którzy nie będą znali albo chociaż kojarzyli z niczym przytaczanych tu woni. To tak, jakby tłumaczyć niewidomemu, że niebo jest niebieskie.
Grenuille to postać absolutnie bez charakteru. Nie ma w sobie krzty iskry żywego człowieka i porównywanie go do kleszcza było bardzo trafne. Jakkolwiek, bezwonny Grenuille jest świetnym przewodnikiem przez zapachową orgię Francji (bo akcja nie ogranicza się do samego Paryża).
Widzimy, jak Jan Baptysta dojrzewa - w sobie, w swoim wonnym fachu. Widzimy kolejne etapy jego życia i wiemy, jak ginęli ludzie, którzy się z nim zadawali. Znamy pobudki, z jakich działa, nawet jeśli są płytkie i odstręczające. A wszystko oplata, przenika i przewodzi zapach.

To jedna z takich książek, która silnie wpływa na czytelnika. Po tej lekturze nie sposób nie zwracać większej uwagi na wonie, które otaczały i będą nas otaczać.

Problem polega na tym, że ta książka prezentuje sobą niewiele więcej i jeśli komuś nie przypadnie do gustu powyższe, to książka absolutnie rozczaruje. To bardziej "HISTORIA pewnego mordercy" niż "Historia pewnego MORDERCY".

Jak już wspomniałam, zabójstw jest tyle, co kot napłakał. Pierwsze mnie zaskoczyło jak złodziej, a na kolejne musiałam czekać do końca książki.
Na końcowym efekcie życiowych dążeń Grenuille'a się zawiodłam (delikatnie mówiąc). Ta entuzjastyczna onanizacja pod szafotem była chyba jakimś aktem manifestacji autora pt.: "Cholera, co ja za idiotyzm stworzyłem! Rozpacz! Dobra, macie, teraz będzie dopiero hardcore!". Brakuje mi opisu śmierci ostatniej pracodawczyni Jana. Widać, że końcówka jest na odwal się.
Nie mówiąc już o samobójstwie na samym końcu. Żeby zjeść człowieka z miłości? Co za absurd, toż to się kupy nie trzyma! Ci spod szafotu jakoś nie chcieli go zjeść!?

Ech... Mimo wszystko historia mnie wciągnęła, sam Grenuille jest dziwny, ale życie ma ciekawie zaprojektowane (tak, końcówka odebrała mi jakiekolwiek złudne wyobrażenie o tym, że Jean mógł żyć naprawdę). Tym, którym spodobał się "Ptasiek" W. Whartona, powinno przypaść do gustu. To ten sam typ.

PS Chyba obejrzę ekranizację. Żeby zmienić zapach w słowo? OK. Ale jak zmienić zapach w obraz na ekranie? Ciekawi mnie, jak wygląda ten film.
EDIT: Film się kwestią samego zapachu mało co przejmuje. Może to i lepiej. Można odbierać historię na innej płaszczyźnie.

Z technicznego punktu widzenia książka prezentuje się jak biografia. Jeśli szukacie dobrego kryminału z wyrazistą postacią mordercy, to szukajcie gdzie indziej, bo z zabójstw popełnionych przez Grenuille'a opisane są tylko dwa.
Ponieważ jest to typ biografii, dominuje narracja, dialogi są ograniczone do niezbędnego dla sytuacji minimum.
Opisy potrafią przytłoczyć...