Aretha Franklin nie jest najłatwiejszą osobą do sportretowania.
Spodobała mi się prostolinijność Davida Ritza, który we wstępie składa samokrytykę za książkę „From the Roots”, która jest ugładzoną wersją życia piosenkarki, a właściwie jej, autorską wersją. Tym razem, co autor wyłuszcza, chciał pójść dalej, głębiej innymi słowy dociec prawdy. To w większości mu się udaje. Rzetelność i skrupulatność opisanej historii budzi podziw. Powoduje również, że objętość jest niemała. W każdym momencie na planie pierwszym jest Artystka. David Ritz nawet jeśli opisuje tło społeczno-kulturowe to kieruje tam swoją „kamerę” tylko na krótki moment po to, aby zaraz wrócić do Arethy. O szerokiej panoramie nie może być tu mowy, trochę szkoda.
To co winno być wykładnią dla innych biografów to fakt, że autor traktuje czytelników oraz osobę opisywaną na serio. To znaczy. Nie odurza nas plotkami ani dywagacjami. Jeśli pojawia się w historii jakaś niepotwierdzona plotka o artystce, autor stara się dociec czy to prawda oraz czy ktoś to może potwierdzić. Jeśli nie znajduje żadnych potwierdzeń to odpuszcza i zamyka sprawę. Brawo. Żadnych głupich niedomówień czy budowania zbędnej „aury” niedopowiedzeń. Uczciwie też buduje pomnik Arethy w oparciu o jej dokonania stricte artystyczne. Nie szczędzi przy tym opisów niełatwego charakteru artystki, nie oszczędza też jej artystycznych niepowodzeń czy życiowych błędów. To jest obraz artystki jako człowieka pełnego doświadczeń, w tym tych najgorszych. Budująca i krzepiąca książka. Dla fanów muzyki, rzecz nie do pogardzenia.

Aretha Franklin nie jest najłatwiejszą osobą do sportretowania.
Spodobała mi się prostolinijność Davida Ritza, który we wstępie składa samokrytykę za książkę „From the Roots”, która jest ugładzoną wersją życia piosenkarki, a właściwie jej, autorską wersją. Tym razem, co autor wyłuszcza, chciał pójść dalej, głębiej innymi słowy dociec prawdy. To w większości mu się udaje....