Książka „Ścieżki północy” nie uwiodła mnie od pierwszego zdania. Pierwsza jej część przypomniała mi kolejną wersję miłosnej historii, którą można znaleźć, np. w filmie „Co się wydarzyło w Madison County”. Kiedyś tego typu opowieści budziły we mnie zachwyt, bardzo mnie poruszały. Teraz mniej. W kolejnej części: drastycznie, ale z nutą nostalgii, która obecna jest praktycznie w całej książce, opisane są wojenne losy bohaterów. Po obozowych lekturach te rozdziały nie były dla mnie czymś zupełnie nowym. Niemniej pojawiają tu sugestywne sceny przedstawiające japońskich nadzorców obozu i ich jeńców. Autor dogłębnie wchodzi w świat i jednych, i drugich. Najbardziej zafrapowało mnie to, jak skutecznej tresurze ideologicznej zostali poddani japońscy żołnierze, z jaką konsekwencją uczono ich przemocy, jak inaczej patrzyli na świat w porównaniu do swoich więźniów. Jednak wielka moc tej książki ujawniła się dla mnie, gdy – ci co przeżyli – próbowali ułożyć swoje życie po wojnie. Cień wojennych przeżyć przesłania całe ich dalsze życie. Rany, które odnieśli są nie do zagojenia, a miłość – mimo wszystko obecna w życiu niejednego z nich – na zawsze skażona. Richard Flanagan napisał solidną książkę, która stopniowo nabiera niesamowitego blasku.

Książka „Ścieżki północy” nie uwiodła mnie od pierwszego zdania. Pierwsza jej część przypomniała mi kolejną wersję miłosnej historii, którą można znaleźć, np. w filmie „Co się wydarzyło w Madison County”. Kiedyś tego typu opowieści budziły we mnie zachwyt, bardzo mnie poruszały. Teraz mniej. W kolejnej części: drastycznie, ale z nutą nostalgii, która obecna jest praktycznie...