To była jedna z tych książek, które irytowały mnie na początku, a potem wciągnęły bez końca. Właściwie do 150 strony, miałam wielką ochotę odłożyć ją na półkę i już nigdy do niej nie wracać…

Powodem był bardzo specyficzny styl pisania Jandy Nelson. „Oddam ci słońce” podzielona jest na rozdziały, w których wypowiadają się nastoletni bliźniacy: Noah i Jude. Noah jest uzdolnionym malarzem-outsiderem, który „widzi świat obrazami”. Zatem jego partie narracyjne są pełne ekspresyjnych i kwiecistych porównań. Jeśli widzi ojca wchodzącego do kuchni, porównuje go do całych Stanów Zjednoczonych i Posejdona. A kiedy zauważa zdenerwowaną siostrę, wyobraża sobie, że jej włosy wiją się jak żmije po całym pomieszczeniu. Do tego każde swoje przemyślenie kończy tytułem obrazu, który namalowałby oddając daną scenę.

Przyznam, że wybujała wyobraźnia Noaha i jego wyszukane metafory, skutecznie mnie irytowały. Plastyczne porównania zamiast lepiej oddawać psychikę nastolatka, w moim odczuciu raczej odbierały cały autentyzm historii. Podobnie było z rozdziałami poświęconymi Jude, która dla odmiany przejawiała talent rzeźbiarski. Ona z kolei widziała i rozmawiała ze swoją zmarłą babcią, fruwającą obok niej nad ziemią (!). Do tego nosiła cebulę w bluzie i wierzyła, że otrzymane od mężczyzny pomarańcze są w stanie zwielokrotnić miłość.

Brzmi to wszystko irracjonalnie? Właśnie dlatego nie mogłam się „wgryźć” w opowieść o bliźniakach, w której generalnie chodzi o to, że na skutek śmierci ich matki, dochodzi do wielu rodzinnych niedopowiedzeń. To głównie przez niejasne relacje ze zmarłą, rodzeństwo traci do siebie zaufanie i znacznie się od siebie oddala.

Dopiero około wspomnianej 150 strony, kiedy Jude trafia do pracowni znanego rzeźbiarza, elementy wcześniejszego chaosu narracyjnego zaczynają się łączyć, a cała historia nabiera sensu. Interesującym zabiegiem jest to, że akcja dzieje się na kilku płaszczyznach czasowych: przed śmiercią matki (kiedy rodzeństwo ma po 13 lat), kilka miesięcy po jej wypadku oraz trzy lata później. Dzięki temu powoli odsłaniają się kolejne elementy układanki, której w końcu zaczęłam być bardzo ciekawa.

Ostatecznie książka zaintrygowała mnie na tyle, że zarwałam dla niej pół nocy. Czy to jednak wystarczy, aby uznać ją za wybitną? Moim zdaniem jest dobra, bardzo oryginalna, ale raczej nie na miarę powszechnych zachwytów, z jakimi spotkałam się przed jej przeczytaniem. Zbyt dużo metafor i porównań połączonych z irracjonalnymi lub paranormalnymi scenami sprawiło, że nie do końca trafiła w moje gusta. Na pewno jest to książka wyjątkowa (lub specyficzna – jak kto woli). W moim odczuciu jednak to drugie określenie jest dużo bardziej trafne.

To była jedna z tych książek, które irytowały mnie na początku, a potem wciągnęły bez końca. Właściwie do 150 strony, miałam wielką ochotę odłożyć ją na półkę i już nigdy do niej nie wracać…

Powodem był bardzo specyficzny styl pisania Jandy Nelson. „Oddam ci słońce” podzielona jest na rozdziały, w których wypowiadają się nastoletni bliźniacy: Noah i Jude. Noah jest...