Recenzja pochodzi z bloga: http://beauty-little-moment.blogspot.com/2015/08/gdyby-nie-ona-joyce-maynard.html

Kiedy ma się trzynaście lat cały świat wydaje się niezwykły, wręcz magiczny. Fikcja przeplata się wtedy z rzeczywistością i młody człowiek w pewnym momencie sam nie wie co jest realne, a co podszepnęła mu wyobraźnia. Jest to także miejsce w czasie, które często okazuje się punktem zwrotnym całego życia- przejście z dzieciństwa do dorosłości. Joyce Maynard szczególnie upodobała sobie ten konkretny wiek w ludzkim życiu i po raz kolejny udowadnia nam jak jest niezwykły.


Tym razem autorka snuje opowieść o dwóch bardzo zżytych ze sobą siostrach. Starsza z nich, Rachel jest marzycielką, fascynują ją tajemnice, a w przyszłości chciałaby zostać pisarką. Młodsza, Patty, kocha psy i marzy o karierze koszykarskiej, jest całkowicie zapatrzona w swoją starszą o dwa lata siostrę i zrobiła by dla niej wszystko. Dziewczęta poznajemy gdy są jeszcze dziećmi i choć będziemy towarzyszyć im przez długi czas, dzieciństwo jest tu kluczem do zrozumienia ich historii.

„Nawet gdy wszystko wydaje się idealne, wystarczy jeden drobiazg, coś, co zrobisz w niewłaściwym momencie, i całe twoje życie idzie w zupełnie innym kierunku. I można już nigdy nie wrócić do przeszłości.”

Życie Rachel i Patty dalece odbiega od idealnego rodzinnego obrazka. Ich rodzice rozstali się dawno temu i choć to wydarzenie powinno dawno odejść do przeszłości, naznacza na zawsze życie młodych bohaterek. Po rozwodzie matka dziewczynek staje się obca i obojętna. Całe dnie spędza zamknięta w swoim pokoju, razem ze stosami książek przyniesionymi z biblioteki. Ojciec z kolei jest ucieleśnieniem wszystkiego, czego dziewczynkom brakuje. Jest troskliwy, opiekuńczy, oddał by za swoje córki życie, jednak praca śledczego lokalnej policji skutecznie utrudnia mu kontakty z dziećmi. Kiedy na wzgórzu w pobliżu rodzinnego domu dziewczynek dochodzi do serii makabrycznych zbrodni, Rachel i Patty postanawiają przeprowadzić śledztwo na własną rękę, by pomóc ojcu. Ta zabawa może mieć jednak tragiczny skutek.

Kluczowe dla akcji wydarzenia mają miejsce w latach siedemdziesiątych i wybrzmiewają spójnie z najpiękniejszymi utworami z tego okresu. Muzyka jest tu bardzo istotna, szczególnie jeden utwór zespołu The Knack „My Sharona”. Melodia staje się tłem dla makabrycznych i mrożących krew w żyłach wydarzeń. Po wzgórzu grasuje niebezpieczny morderca, który upodobał sobie młode ciemnowłose kobiety. A tak się składa, że siostry Torricelli idealnie pasują to tego opisu.

Wątek kryminalny, choć prowadzony z punktu widzenia nastoletniej dziewczynki, jest tu bardzo istotny, jednak nie najważniejszy. Każda powieść Joyce Maynard to sentymentalna podróż w przeszłość. Autorka pozwala odkryć dawno już zapomniane uczucia i wydarzenia i jeszcze raz, choć na chwilę, poczuć jak to było być dzieckiem. Maynard w dorosłym ciele musi skrywać prawdziwie wrażliwą dziecięcą duszę, inaczej nie istniałaby możliwość by tak szczerze i sugestywnie odmalować portret dzieciństwa, w którym każdy znajdzie coś z siebie. Dla mnie książka okazała się szczególnie sentymentalna. Cała pierwsza część opisująca dokładnie siostrzaną miłość, dojrzewanie i odkrywanie siebie, była jakby napisana specjalnie dla mnie. Przypomniała mi wszystkie magiczne chwile spędzone z moją siostrą na odkrywaniu świata i samych siebie. Zbieżność imion i charakterów też wywołała moje zdumienie. Miałam wrażenie, że Rachel, to dokładna kalka mojej siostry Renaty, podczas gdy Patty (moja imienniczka) chwilami była bardzo podobna do mnie. Pani Maynard udało się pięknie i dosadnie opisać miłość dwóch sióstr we wszystkich barwach i odcieniach. Autorka nie koloryzuje i nie pomija wstydliwych elementów w swojej powieści. Zagląda do najdalszych zakamarków duszy, obnaża każdą myśl i każdy czyn. Pisze prosto z serca, a jej szczerość procentuje, bo koło powieści nie można przejść obojętnie.

O CZYM? „Gdyby nie ona” to przepiękna, sentymentalna powieść o siostrzanej miłości, przyjaźni, dojrzewaniu i odkrywaniu własnej seksualności, z dodatkiem porywającej kryminalnej tajemnicy. Autorka porywa, zaskakuje, czasem szokuje, ale przede wszystkim oczarowuje swoją opowieścią w której nie ma ani grama fałszu czy obłudy. Powieść utrzymana jest w klimacie jej poprzedniej historii „Ostatni dzień lata”, jednak jest moim zdaniem o wiele lepiej przemyślana i dla mnie bardziej sentymentalna. Na pewno przeczytam ją jeszcze nie raz i Wam również serdecznie polecam lekturę.

Recenzja pochodzi z bloga: http://beauty-little-moment.blogspot.com/2015/08/gdyby-nie-ona-joyce-maynard.html

Kiedy ma się trzynaście lat cały świat wydaje się niezwykły, wręcz magiczny. Fikcja przeplata się wtedy z rzeczywistością i młody człowiek w pewnym momencie sam nie wie co jest realne, a co podszepnęła mu wyobraźnia. Jest to także miejsce w czasie, które często...