Rzadko tak mocno cieszę się, że nie porzuciłem lektury w trakcie jej trwania, jak to miało miejsce w tym przypadku. Naprawdę, pierwsze cztery rozdziały czytało się trudno i męczyłem się przy tym, stąd miałem już myśli, by książkę odrzucić. Nie żałuję, że tego nie zrobiłem.
Losy Juliana Sorel przejęły mnie i spodobały mi się. Stendhal dość umiejętnie przedstawił sytuację Francji w I połowie XIX wieku - zepsucie arystokracji oraz kleru, chore ambicje kierujące tymi kastami oraz wszechobecną ambicję i kult pieniądza.
Główni bohaterowie również zostali wykreowani bardzo dobrze. Łatwo się zżyć z Julianem, ambitnym młodzieńcem, kierującym się chęcią parcia na wyżyny społeczne, która każe mu po trupach podążać do celu oraz będącym przy tym inteligentnym i wrażliwym. Pani de Renal była tak idealna, że dzięki jej opisom sam byłbym skłonny się w niej zakochać. Opiekuńcza i matczyna, poznawszy miłość, stała się dla niej najwyższym dobrem. Jej przeciwieństwo, Matyldę, początkowo ciężko było zrozumieć i polubić. Jednakże im lepiej ją poznajemy, tym jest to dla nas łatwiejsze, a swoista "gra uczuć" jaką prowadzą z Julianem jest bardzo interesująca.
Zakończenie zdawało się jedynie zbyt szybkie i na prędko sporządzone.
Reasumując - to bardzo dobry romans, a Stendhal napisał łatwą w odbiorze i przyjemną książkę, którą pomimo upływu wieków nadal miło się czyta.

Rzadko tak mocno cieszę się, że nie porzuciłem lektury w trakcie jej trwania, jak to miało miejsce w tym przypadku. Naprawdę, pierwsze cztery rozdziały czytało się trudno i męczyłem się przy tym, stąd miałem już myśli, by książkę odrzucić. Nie żałuję, że tego nie zrobiłem.
Losy Juliana Sorel przejęły mnie i spodobały mi się. Stendhal dość umiejętnie przedstawił sytuację...