„Dla ciebie tysiąc razy.”

Kolejny raz czytam to zdanie, i kolejny, i raz za razem. Już nie wiem co znaczy. Już widzę ciemne plamy. Na chwile przestaję, znowu chcę to poczuć. Ta obezwładniającą miękkość w środku, to ciepło oblewające członki. I serce, jakby z miodu, lejącego, lipowego.

„Dla ciebie tysiąc razy.”

Znowu działa. Chciałabym to usłyszeć, choć raz, niespodziewanie, niewymuszenie, ot tak. I nie musi mieć to zdanie potwierdzenia w czynach, może, nie musi. Bardziej chodzi o obietnicę, o gotowość. O możliwość, że … tysiąc razy.

„Dla ciebie tysiąc razy.”

I chciałabym to móc powiedzieć, pewnym głosem, z przekonaniem. I czuć, że ja, że ja dla kogoś zrobię wszystko. Nic mi nie będzie straszne, że ewentualny ból odczuję jako przyjemność, że poświęcenie nie będzie poświęceniem, będzie świętem, radością. A czym trudniejsze zadanie, tym satysfakcja pełniejsza… nie! Zero satysfakcji. Szczęście, tylko ono.

„Dla ciebie tysiąc razy.”

„Dla ciebie tysiąc razy.”

Kolejny raz czytam to zdanie, i kolejny, i raz za razem. Już nie wiem co znaczy. Już widzę ciemne plamy. Na chwile przestaję, znowu chcę to poczuć. Ta obezwładniającą miękkość w środku, to ciepło oblewające członki. I serce, jakby z miodu, lejącego, lipowego.

„Dla ciebie tysiąc razy.”

Znowu działa. Chciałabym to usłyszeć, choć raz,...