Chłopiec z latawcem

Chłopiec z latawcem jest tak rozbudowaną książką, że trudno ją opisać w zwięzły sposób. Dużo celnych przemyśleń oraz świetnie oddane tło historyczne Afganistanu. I to stwierdzenie ojca Amira podsumowujące upadek Afganistanu - "jeżeli uda im [ortodoksyjnym przywódcom religijnym] się dojść do władzy - mamy przechlapane".
Drobne zastrzeżenie do rozwiązania fabuły - zbyt nieprawdopodobne jak na tak poważną powieść.

Chłopiec z latawcem jest tak rozbudowaną książką, że trudno ją opisać w zwięzły sposób. Dużo celnych przemyśleń oraz świetnie oddane tło historyczne Afganistanu. I to stwierdzenie ojca Amira podsumowujące upadek Afganistanu - "jeżeli uda im [ortodoksyjnym przywódcom religijnym] się dojść do władzy - mamy przechlapane".
Drobne zastrzeżenie do rozwiązania fabuły - zbyt...

Wzruszająca, piękna opowieść o człowieku, który jako dziecko, potem młodzieniec, nieustannie, powodowany tchórzostwem, gubi drogę do Boga, ale nie ustaje w jej poszukiwaniu. Wreszcie odnajduje, udaje mu się odkupić winy wobec najbliższych mu osób. Książka ukazuje przejmujący dreszczem przerażenia i współczucia obraz targanego wojną Afganistanu ukazany przez pryzmat cierpiących jego mieszkańców. Poruszają do głębi pełne szacunku i oddania relacje między członkami rodziny bohatera.

Wzruszająca, piękna opowieść o człowieku, który jako dziecko, potem młodzieniec, nieustannie, powodowany tchórzostwem, gubi drogę do Boga, ale nie ustaje w jej poszukiwaniu. Wreszcie odnajduje, udaje mu się odkupić winy wobec najbliższych mu osób. Książka ukazuje przejmujący dreszczem przerażenia i współczucia obraz targanego wojną Afganistanu ukazany przez pryzmat...

Bardzo, bardzo obrazowa opowieść! Czuję się, jakbym właśnie wróciła z podróży do Afganistanu - podróży, którą tylko powieść jest w stanie umożliwić. W komentarzu do książki autor napisał, że zależało mu, by czytelnicy zobaczyli Afganistan z czasów przed wojnami - i rzeczywiście, cel ten osiągnął znakomicie. Przedtem jakoś nie przychodziła mi do głowy myśl, że Afganistan w latach 60-tych i początku 70-tych był spokojnym krajem, w którym kobiety miały dużo więcej praw niż obecnie, a dzieci cieszyły się dzieciństwem i beztroską ("W Afganistanie jest dużo dzieci, ale dzieciństwo to rzadkość"). Opowieść poruszyła mnie do głębi - szczególnie to, jak szczery z samym sobą był główny bohater, jakie piętno odcisnął na nim jeden straszliwy błąd z dzieciństwa i jak prześladowało go to przez całe życie. To jedna z tych książek, które magicznie zamieniają czas czytania na czas, w którym czuję się, jakbym słuchała opowieści starszej osoby przy kominku.

Bardzo, bardzo obrazowa opowieść! Czuję się, jakbym właśnie wróciła z podróży do Afganistanu - podróży, którą tylko powieść jest w stanie umożliwić. W komentarzu do książki autor napisał, że zależało mu, by czytelnicy zobaczyli Afganistan z czasów przed wojnami - i rzeczywiście, cel ten osiągnął znakomicie. Przedtem jakoś nie przychodziła mi do głowy myśl, że Afganistan w...

- Powiedziała: "Tak się boję". Zapytałem, co jest tego powodem. "Nie posiadam się ze szczęścia, doktorze Rasul - odrzekła. - A to przeraża". Znów spytałem, skąd to odczucie. "Pozwalają człowiekowi zaznać takiego szczęścia tylko wtedy, gdy zamierzają coś mu zabrać", wyjaśniła.

- Dla Ciebie tysiąc razy - usłyszałem swój głos.

- Powiedziała: "Tak się boję". Zapytałem, co jest tego powodem. "Nie posiadam się ze szczęścia, doktorze Rasul - odrzekła. - A to przeraża". Znów spytałem, skąd to odczucie. "Pozwalają człowiekowi zaznać takiego szczęścia tylko wtedy, gdy zamierzają coś mu zabrać", wyjaśniła.

- Dla Ciebie tysiąc razy - usłyszałem swój głos.

Dla mnie jest to pozycja obowiązkowa, po 30 stronach byłam już zauroczona opowieścią. Może i jest po części przewidywalna natomiast ukazuje świat i psychologię ludzką bardzo realnie. Nikt nie jest dobra ani zły. Książka bardzo emocjonująca, wielokrotnie łzy cisnęły się do oczu. Nagromadzenie tragedii, bezradność, walka o miłość, poświęcenie. Cieszę się że na nią trafiłam.

Dla mnie jest to pozycja obowiązkowa, po 30 stronach byłam już zauroczona opowieścią. Może i jest po części przewidywalna natomiast ukazuje świat i psychologię ludzką bardzo realnie. Nikt nie jest dobra ani zły. Książka bardzo emocjonująca, wielokrotnie łzy cisnęły się do oczu. Nagromadzenie tragedii, bezradność, walka o miłość, poświęcenie. Cieszę się że na nią trafiłam.

Przepiękna opowieść.

Tak, można od pewnego momentu przewidzieć zakończenie, ale nie odbiera to powieści Hosseiniego obezwładniającego uroku, nie łagodzi siły przekazu.

Choć bohaterów powieści jest kilku to prawdziwym, dramatycznym bohaterem książki są dla mnie wszyscy nieszczęśni ludzie, którym przyszło żyć na tym niewielkim skrawku naszej planety.

Akcja książki kończy się po zamachach na WTC.
Minęło dwadzieścia lat i historia zatoczyła koło.
W Afganistanie znów są u władzy ci sami, co w latach 90-tych.
Czy ten kraj jest naprawdę skazany na wieczną wojnę, na zagładę ?

Hosseini nie zmienił mojego podejścia do islamu, do muzułmanów.
Pokazał wszakże, że bez względu na wyznawaną religię ludzkie zachowania, ludzkie odczucia mogą być porównywalne na całym świecie.

Koniecznie!!

10/10.

Przepiękna opowieść.

Tak, można od pewnego momentu przewidzieć zakończenie, ale nie odbiera to powieści Hosseiniego obezwładniającego uroku, nie łagodzi siły przekazu.

Choć bohaterów powieści jest kilku to prawdziwym, dramatycznym bohaterem książki są dla mnie wszyscy nieszczęśni ludzie, którym przyszło żyć na tym niewielkim skrawku naszej planety.

Akcja książki kończy...

Fabuła tchnie troszkę banałem, jest przewidywalna, ciężko się nie domyślić jak potoczą się losy bohaterów. Jednak książka niesie ze sobą przesłanie, a motyw walki dobra ze złem w gruncie rzeczy nigdy się nie nudzi. Nawet dorośli potrzebują takich właśnie bajek by nie zapomnieć, że pewne wartości nadrzędne są ciągle aktualne.

Fabuła tchnie troszkę banałem, jest przewidywalna, ciężko się nie domyślić jak potoczą się losy bohaterów. Jednak książka niesie ze sobą przesłanie, a motyw walki dobra ze złem w gruncie rzeczy nigdy się nie nudzi. Nawet dorośli potrzebują takich właśnie bajek by nie zapomnieć, że pewne wartości nadrzędne są ciągle aktualne.

O 'Chłopcu z latawcem' dowiedziałam się dzięki Pani w bibliotece. Było to również moje pierwsze spotkanie z książką napisaną przez Khaleda Hosseini i na pewno nie ostanie.

Powieść opowiada o prostej, a zarazem skomplikowanej przyjaźni dwóch chłopców, Amira i Hassana. Pierwszy z nich pochodzi z zamożnej rodziny, a drugi jest synem służącego. Łączy ich niemal braterska więź, jednak w trudnych sytuajcach Amir nie potrafi lub też nie chce pomóc swojemu przyjacielowi. Jedyne na czym mu zależy to miłość i szacunek ojca i żeby to zdobyć posuwa się nawet do kłamstwa i ciężkich oskarżen wobec Hasana. Niestety wyrzuty sumienia nie pozwalają Amirowi zapomnieć o krzywdach, które wyrządził i gdy po wielu latach dostaje szansę by dokonać zadośćuczynienia postanawia ją wykorzystać. Wraca do rządzonego przez talibów Kabulu, żeby pomóc swojemu staremu przyjacielowi. Czy uda mu się odkupić swoje winy i uzyskać przebaczenie? Tego musicie dowiedzieć się sami 🙂

Niestety, nie polubiłam głównego bohatera. Jego samolubne zachowanie gdy był nastolatkiem skutecznie mnie do niego zniechęciło. Jednak historia opisana w książce bardzo mi się podobała, poniewąz można z niej wyciągnąć kilka ważnych wniosków. Autor również dosyć dobrze opisuje Afganistan i jego sytuację polityczną, co też według mnie było ciekawe.

Na koniec zostawiam Was z jednym z cytatów z książki, który mi się spodobał: 'Myślałem, że miłość jest łatwa, niestety wikłają się sprawy'.

O 'Chłopcu z latawcem' dowiedziałam się dzięki Pani w bibliotece. Było to również moje pierwsze spotkanie z książką napisaną przez Khaleda Hosseini i na pewno nie ostanie.

Powieść opowiada o prostej, a zarazem skomplikowanej przyjaźni dwóch chłopców, Amira i Hassana. Pierwszy z nich pochodzi z zamożnej rodziny, a drugi jest synem służącego. Łączy ich niemal braterska więź,...

Wspaniała

Wspaniała

Jakież to piękne w swym smutku i ciężkości. Jak większość książek, w których pojawia się wątek wojny, czy śmierci. Przepieknie napisana historia, bez lukru, ale z dużą dozą smutku i miłości.

Jakież to piękne w swym smutku i ciężkości. Jak większość książek, w których pojawia się wątek wojny, czy śmierci. Przepieknie napisana historia, bez lukru, ale z dużą dozą smutku i miłości.