Wyzwolona to ostatni tom z serii o Domu Nocy. Przez ponad 6 lat (tak, pierwsza część przygód Zoey Redbird pt. Naznaczona została wydana pod koniec 2009 roku) mogliśmy śledzić losy amerykańskiej nastolatki, która została wybrana, jako jedna z wielu, by dołączyć do społeczności wampirów. Tym sposobem trafiła do Domu Nocy, szkoły dla młodych wampirów – adeptów, by nie tylko odkrywać i rozwijać swoje umiejętności wampirskie, ale także by móc przejść przemianę i stać się dorosłym wampirem. Przez dwanaście (!) tomów poznawaliśmy tajemnice Domu Nocy oraz zaprzyjaźnialiśmy się z bohaterami (bądź i nie) wykreowanymi przez panie Cast. I w końcu, po tylu latach czytelnicy doczekali się zakończenia tejże serii.

W ostatnim tomie główna bohaterka wraz z przyjaciółmi i sprzymierzeńcami stacza ostateczny pojedynek z Neferet o przywrócenie porządku, równowagi pomiędzy dobrem a złem – światłem a ciemnością. Walka ta, niestety przyniosła ze sobą ofiary, których było naprawdę dużo. Autorkom mogę zarzucić tutaj tylko to, że nieproporcjonalnie te ofiary wybrały. Mogły „dodać” z dwie więcej od strony Zoey, oczywiście większość stanowią nic nieznaczące epizody, które prawdę powiedziawszy nie przejęły mnie tak mocno, jak śmierć … i … . W porównaniu do poprzednich części Wyzwolona jest brutalniejsza, ale trudno się dziwić, w końcu to finał, gdzie są ofiary, przegrani i zwycięzcy. Oczywiście z góry wiemy kto wygra (no kto może wybrać, oczywiście że dobro!), jednak nie wiemy w jaki sposób zostanie to wszystko rozegrane. Niestety trochę rozczarował mnie ów finał. Liczyłam na więcej, przede wszystkim dłuższe sceny walki (nawet wręcz). Tak naprawdę wszystko rozegrało się (powiedzmy) na ostatnich 50-100 stronach. Bohaterowie nie zmieniają się zbytnio, jednak gdy patrzę na nich z oddali, perspektywy przeczytanych tomów to widzę ich ewolucję. Niektórzy zmienili się na lepsze, a inni na gorsze, jednak dzięki temu historia nie stawała się nudna (co innego mogę powiedzieć na temat samej akcji, która po około połowie całości serii przestała zaskakiwać). Ze wszystkich bohaterów, którzy pojawili się w Domu Nocy najciekawszą okazała się… Afrodyta. Bardzo się zmieniła, z tomu na tom zaskakiwała mnie, a już w ostatnich częściach przechodziła samą siebie. Niezwykle charakterystyczna (i z pazurem) postać. Przy niej Zoey gasła, stawała się nijaka i przeźroczysta. No i Stark, który mnie zauroczył i tym samym dołączył do mojej listy ukochanych, męskich bohaterów książkowych.

Jako całość (serię) uznaję ją za dobrą, fajną, pouczającą, wywołującą emocje i wciągającą historię dla młodzieży (starsi czytelnicy raczej się nią nie zachwycą, a raczej mogą się do niej zrazić – przez wzgląd na specyficzny, młodzieżowy język). Zaczynałam tą serię czytać jako nastolatka, a kończę ją mając na karku „ćwiartkę”. Z dużym entuzjazmem kończyłam pierwsze tomy serii, lecz im dłużej czekałam na dalsze części, tym mój entuzjazm opadał. Przestawałam czekać „z niecierpliwością” na kolejne przygody Zoey, a serce już tak mocno nie biło, kiedy nadchodziła kolejna premiera Domu Nocy. Mniemam, że było to spowodowane nie tylko długim czasem oczekiwania, ale także moim dorastaniem/dojrzewaniem, jak i samą fabułą, która powoli przestawała trzymać w napięciu. Momentami miałam wrażenie, że autorkom zaczynały kończyć się pomysły i ciągnęły całość na siłę – aby zarobić. Bądź co bądź mam do Domu Nocy silny sentyment (powtarzałam to niejednokrotnie w opiniach poprzednich części) oraz ciepłe uczucia.

Cała historia napisana jest prostym i młodzieżowym językiem, i często (czasami nawet za często) pojawiają się w niej wulgaryzmy. Moim zdaniem autorki używały je trochę „na siłę”, by wzbudzić silniejszą reakcję u czytelnika – jak dla mnie większość była zbędna, panie Cast po prostu przesadziły. Jeśli chodzi o emocje, to autorki się postarały, i to bardzo. W prawie każdym tomie serce mocniej mi biło i wzruszałam się. Tak, wzruszałam się. Czytając w autobusie Wyzwoloną musiałam nieźle się wysilić, aby współpasażerowie nie widzieli moich łez.

Kiedy zaczynałam tą serię nie potrafiłam sobie wyobrazić jej zakończenia. Ba, bałam się o tym myśleć, szkoda mi było (wówczas) rozstawać się z bohaterami. Jednak teraz, po tych 6 latach czuję ulgę, że to już koniec, że autorki przestały ciągnąć tą dobrą serię na siłę. Jak dla mnie historia mogłaby się spokojnie skończyć kilka tomów wcześniej. Finał niestety troszkę mnie rozczarował, liczyłam na coś bardziej spektakularnego. Czy powrócę kiedyś do Domu Nocy? Trudno mi powiedzieć, ale wydaje mi się, że to całkiem prawdopodobne.

[http://dzosefinn.blogspot.com/2016/04/cast-p-c-kristin-wyzwolona.html]

Wyzwolona to ostatni tom z serii o Domu Nocy. Przez ponad 6 lat (tak, pierwsza część przygód Zoey Redbird pt. Naznaczona została wydana pod koniec 2009 roku) mogliśmy śledzić losy amerykańskiej nastolatki, która została wybrana, jako jedna z wielu, by dołączyć do społeczności wampirów. Tym sposobem trafiła do Domu Nocy, szkoły dla młodych wampirów – adeptów, by nie tylko...