"Powiedz, że mnie kochasz mamo" to jedna z tych książek, obok których trudno przejść obojętnie. Jak do tej pory spotykałam się z tym, że takie relacje były oparte na faktach, tymczasem autorka w podziękowaniach uprzedza, że jest to fikcja literacka. Tak naprawdę to była jedyna wada, którą zaobserwowałam.
Już sama okładka zachęca do przeczytania tej powieści. Patrzy na nas smutna dziewczynka, na której widok serce ściska, ogarnia współczucie. Możemy się domyślać, że poruszany temat będzie trudny.
Gabriela. Gabi. Dziś dorosła kobieta, żona matka, babcia. Jest spełniona, szczęśliwa. Nie zawsze tak było. Mała Gabrysia przeszła wiele, w rodzinnym domu nie zaznała szczęścia. Ojciec alkoholik, matka niezbyt interesująca się dziećmi.
Nasza bohaterka pragnęła niewiele: by w jej domu był spokój, zrozumienie, i by mama wypowiedziała słowa, które są tytułem książki- że ją kocha. Tak bardzo jej tego brakowało...
Gabriela mimo braku warunków wyrosła na mądrą kobietę: dobrze wychowała synów, z mężem przeżyła wiele lat. Z rodzicami nadal nie ma idealnych kontaktów- nie zmienili się. I choć jej mama wiele razy podejmowała decyzję o odejściu, nigdy się na to nie zdecydowała. Sześćdziesiąt lat życia z osobą uzależnioną od alkoholu i tyranem. Dzieci mają do niej żal, że nie próbowała ratować rodziny.
Czy naszej bohaterce uda się pozbyć wyrzutów sumienia, złych wspomnień?

"Powiedz, że mnie kochasz mamo" to jedna z tych książek, obok których trudno przejść obojętnie. Jak do tej pory spotykałam się z tym, że takie relacje były oparte na faktach, tymczasem autorka w podziękowaniach uprzedza, że jest to fikcja literacka. Tak naprawdę to była jedyna wada, którą zaobserwowałam.
Już sama okładka zachęca do przeczytania tej powieści. Patrzy na nas...