Książka Waltera Wangerina jest stosunkowo udaną próbą przełożenia tekstu Biblii na język literatury pięknej. Autor z pewnością nie jest nowatorem, choć pokusił się o interesujący zabieg opowiedzenia dziejów Zbawienia z punktu widzenia nie tylko zewnętrznego narratora, lecz także przez pryzmat relacji poszczególnych bohaterów Starego i Nowego Testamentu. Najlepsze są tu chyba opowieści Szymona Piotra i Marii Magdaleny, choć nie zaszkodzi pamiętać, że podobne zabiegi stosowali w przeszłości także inni, podobni pisarze, lepiej lub gorzej mierzący się z tekstem biblijnym (Jan Dobraczyński, LLoyd C. Douglas). Licentia poetica pojawia się tu i ówdzie, szczęśliwie jednak niezbyt często, także na ogół autor wiernie relacjonuje obszerne fragmenty Pisma Świętego (pamiętajmy, że jedyną powieścią o Chrystusie, w której nie wypowiada On żadnych innych słów jak tylko te, które zawarte są w Biblii, jest "Jezus z Nazarethu" Romana Brandstaettera, jak dla mnie najwybitniejsza chrześcijańska powieść w dziejach literatury). Interesującym dopełnieniem książki są cudowne wprost ilustracje Agnieszki Traczyńskiej, które o. Jan Góra OP trafnie porównał do witraży. Polecam na równi wierzącym i poszukującym oraz tym, którzy cenią sobie dobrą tradycyjną narrację.

Książka Waltera Wangerina jest stosunkowo udaną próbą przełożenia tekstu Biblii na język literatury pięknej. Autor z pewnością nie jest nowatorem, choć pokusił się o interesujący zabieg opowiedzenia dziejów Zbawienia z punktu widzenia nie tylko zewnętrznego narratora, lecz także przez pryzmat relacji poszczególnych bohaterów Starego i Nowego Testamentu. Najlepsze są tu...

Przeczytanie tej książki zajęło mi kilka miesięcy, bo to nie jest lektura którą czyta się za jednym podejściem. Po pierwsze ma ponad 800 stron co samo w sobie jest wyzwaniem a po drugie to Pismo Święte podane w formie opowiadań. Wybrane fragmenty ze Starego i Nowego Testamentu podane w bardzo przyjazny sposób. Nie ma co ukrywać że lektura Pisma Świętego dla niewprawionego czytelnika może nastręczać wiele problemów ze zrozumieniem i interpretacją. A ta książka może być dobrym podkładem do wnikliwego studiowania Pisma Świętego. Polecam tę książkę tak dla dorosłych jak i dla młodzieży.

Przeczytanie tej książki zajęło mi kilka miesięcy, bo to nie jest lektura którą czyta się za jednym podejściem. Po pierwsze ma ponad 800 stron co samo w sobie jest wyzwaniem a po drugie to Pismo Święte podane w formie opowiadań. Wybrane fragmenty ze Starego i Nowego Testamentu podane w bardzo przyjazny sposób. Nie ma co ukrywać że lektura Pisma Świętego dla niewprawionego...

Lubię takie opracowania. Nie czarujmy się, samą Biblię mało kto jest w stanie przeczytać od początku do końca, a tym bardziej zrozumieć to co przeczytał. Biblię jest dobrze mieć na półce, żeby sobie tam zajrzeć dla uściślenia interesującego nas tematu, ale najpierw potrzeba mieć elementarną świadomość tego, co w tej Biblii jest. I to niekoniecznie świadomość opartą o wybiórcze odczyty w kościele czy o to, co dane nam jest usłyszeć na katechezie (którą, nie czarujmy się, mało które dziecko traktuje poważnie).
Omawiana pozycja ujmuje treści Biblijne w stosunkowo spójną historię Narodu Wybranego, a potem Jezusa. Rozpoczyna się ona od tego, jak Bóg wybiera Abrahama i prowadzi przez kolejnych jego potomków, z pewnymi "lukami czasowymi" dochodząc do Mojżesza, do wyzwolenia Izraela, do zdobycia Jerozolimy przez Dawida, po czym przymierze Boga z Izraelem niestety znowu się rozpada i dochodzimy do postaci Zachariasza i Elżbiety, Józefa i Marii oraz Jezusa.
Książka nie ucieka od trudnych tematów, chętnie podejmowanych przez osoby negatywnie nastawione do chrześcijaństwa. W Starym Testamencie krew leje się wiadrami, jest tutaj o rzezi Amalekitów, jest o ślubie Jeftego, jest o grzesznym związku Dawida z Batszebą, jest o tym jak Bóg karał za grzechy w następnych pokoleniach (np. pierwszego syna Dawida i Batszeby, potomstwo Achaba). Król Salomon, zwyczajowy ideał mądrości, sprowadzany jest tutaj na ziemię i ukazywane są ciemne strony jego charakteru, m.in. uległość wobec rytuałów, odprawianych przez jego rozliczne pogańskie żony. Przytaczane są wypowiedzi Jezusa do Samarytanki, która prosi o uleczenie dziecka, gdzie określa narody nieżydowskie mianem psów. Szczegółowo, nawet szerzej niż w Biblii omówiona jest relacja Jezusa z Marią Magdaleną, która nadaje Jezusowi ludzkiego charakteru, jednak nie przekraczając żadnych granic. Podobnie człowieczeństwo Jezusa jest podkreślone w opisie jego strachu przed ukrzyżowaniem. Moim zdaniem świetnie obrazuje to połączenie boskości i ograniczającego ją człowieczeństwa.
Co ciekawe, całość nie rozpoczyna się od "stworzenia świata". Stworzenie świata zostaje opowiedziane w momencie gdy Nehemiasz odbudowuje Jerozolimę i zaprasza Ezdrasza, aby opowiedział ludziom o tym, co jest w Pismach.
Siłą rzeczy, pewne fragmenty Biblii zostają pominięte. Zabrakło mi np. wątku "próby ognia" z księgi Daniela. Przemiany laski Mojżesza w węża. Nie dostrzegłem Apokalipsy. Droga krzyżowa została trochę skrócona. W procesie Jezusa nie istnieje postać Annasza (tylko Kajfasz). Brak piety. Brak opowieści o pannach mądrych i głupich, o cudzie z winem podczas wesela. Brak odniesienia do Starego Testamentu w zakresie prawa rozwodowego (moim zdaniem bardzo ważne dla zrozumienia istoty Nowego Przymierza!). Podobnie brak opowieści o kamienowaniu nierządnicy ("niech pierwszy ten rzuci kamień, kto jest bez grzechu": znowu istota Nowego Przymierza i relacji do brutalnych praw Starego Testamentu).
Ciekawie zinterpretowano postać Judasza Iskarioty. Nie jest to już cyniczny zdrajca. On w istocie miłuje swego Pana i nie o zdradę mu chodzi. On ma wizję zbrojnej rewolucji. Wierzy, że Jezus użyje swej mocy, jeśli zostanie do tego zmuszony. Dlatego jego koniec jest taki, jaki znamy i dlatego Jezus wspomina mu, że nie planował żadnej akcji anielskich legionów... Może to ma sens, bo kiedy Judasz zobaczył, że Jezus umrze, oddał pieniądze i powiesił się. Wierzył więc, że to go nie spotka. A o anielskich zastępach Jezus istotnie mówił (chociaż było to skierowane do Piotra).
Pomimo tego, że narracja czasem utrudnia odróżnienia treści biblijnej od wkładu autora, polecam. Choć może kiedyś autor uzupełni swoje dzieło o odnośniki do źródeł. Warto znać szerszy kontekst Biblii i warto nie redukować jej do formułek wygłaszanych na jej temat przez ateistów czy żądnych krwi fanatyków, w obydwu przypadkach z rzadka odpowiednio przygotowanych merytorycznie do jej oceny.
Błąd edycyjny:
s. 809--nieprawidłowy znak nowego akapitu.

Lubię takie opracowania. Nie czarujmy się, samą Biblię mało kto jest w stanie przeczytać od początku do końca, a tym bardziej zrozumieć to co przeczytał. Biblię jest dobrze mieć na półce, żeby sobie tam zajrzeć dla uściślenia interesującego nas tematu, ale najpierw potrzeba mieć elementarną świadomość tego, co w tej Biblii jest. I to niekoniecznie świadomość opartą o...

Biblia – jedna z najstarszych i najważniejszych ksiąg na świecie. Dla chrześcijan jest kodeksem postępowania, wyznacznikiem życia i źródłem, z którego powinno czerpać się inspirację codziennego dnia. Natchniona przez samego Boga, głosi Jego słowo, przedstawiając dzieje tak stare, że aż trudno sobie wyobrazić to, jak długo przetrwała jej treść. W Polsce liczbę chrześcijan mamy imponującą, a jednak zapytani o to, czy znają treść Biblii, z pewnością w większości odpowiedzieliby, że tylko częściowo lub wcale. Samodzielnie raczej nieczęsto sięgamy do jej przekazu, ponieważ wydaje się nam trudny, odległy i nieraz wymarły. Jak zatem zgłębiać wiarę bez podstaw, które mogłyby w tym pomagać i ukierunkowywać? Jak nazywać siebie chrześcijaninem, nie znając korzeni własnej religii i nie mając pojęcia o jej historii? Z rozwiązaniem, wręcz niesamowitym, wychodzi naprzeciw Walter Wangerin w niezwykle obszernej publikacji „Najpiękniejsze historie biblijne”.

Czy pomyślelibyście kiedyś o tym, że Abraham mógł leniwie otworzyć oko, Szymonowi Piotrowi włosy stanęły dęba, a sam Jezus nie mógł się powstrzymać od uśmiechu na czyjś widok. Oczywiście, że nie. A przecież to nic dziwnego, bo skoro bohaterowie Biblii żyli i funkcjonowali tak samo, jak wszyscy, mieli zwykłe odruchy, jak każdy z nas. Postaci z tej istotnej księgi, niewyposażeni w emocje, mimikę czy gesty, stają się dla odbiorcy mało ludzcy, toteż by zbudować poprawny obraz całej przedstawionej historii, potrzeba nie lada wysiłku. Stąd wielu z nas rezygnuje, odkłada Biblię na bok i w ten sposób to, co powinno obchodzić nas najbardziej, interesuje najmniej. Owo zjawisko z pewnością zaobserwował Walter Wangerin, który biblijną opowieść wyposażył w istotne szczegóły, tworząc tym samym piękną opowieść o początkach chrześcijańskiej wiary istniejącej do dnia dzisiejszego. „Najpiękniejsze historie biblijne” to bardziej ludzki obraz proroków, królów czy też samego Jezusa. Autor, nadając bohaterom kształt, ciało i odruchy, sprawił, że są nam o wiele bliżsi. Odbieramy ich nie jako wypisane na kartce wzorce, a jako postaci z krwi i kości, mających własne słabości i żale.

W książce Wangerina Biblia odżywa, odnajduje drogę zrozumienia. Autor przetarł ścieżkę i przyjął rolę łącznika pomiędzy zwykłym odbiorcą, a treścią natchnioną przez samego Boga. Nie trzeba już snuć domysłów czy obawiać się o błędne interpretacje. Słowa, które dotąd zmuszały do wysiłku, teraz mają okazję trafić prosto w serce osoby wierzącej, z lekkością znaną już ze współczesnych, cieszących się powodzeniem książek. Dzięki temu Biblia, stając się bardziej zwykłą, wciąż pozostaje nieocenionym skarbem, obleczonym w mądrości, rady i wskazówki.

Pod względem budowy, opasła księga została podzielona na osiem części. „Przodkowie”, „Przymierze”, „Wojny Pana”, „Królowie”, „Prorocy”, „Listy z wygnania”, „Tęsknota” i „Mesjasz” przedstawiają kolejno dzieje ze Starego i Nowego Testamentu. Wszystkie te tytuły obejmują po kilka rozdziałów, dzięki którym możemy poznać życie tych mniej i tych bardziej znanych bohaterów Biblii. Jest tutaj Józef, Rebeka, Debora, Gideon, Mojżesz czy Zachariasz, a każdy z nich ma swoje cechy charakteru i swoją przygodę prowadzącą go do Boga.

„Najpiękniejsze historie biblijne” zostały udekorowane nietuzinkowymi ilustracjami, opatrzonymi cytatami z Pisma Świętego. Zaś twarda oprawa przeszło osiemset stronicowej księgi, czyni z niej pokaźny i widowiskowy egzemplarz, który warto postawić na półce w widocznym miejscu, by móc od czasu do czasu sięgnąć do jego treści.

Walter Wangerin to autor, który postanowił zrobić coś więcej. Wykorzystał swój talent, by jako natchniony tłumacz uwspółcześnić słowa i treść Biblii. Efekt jest zdumiewający. Jestem przekonana, że ta publikacja pozwoli poszerzyć horyzonty wiedzy wielu wiernych, którzy dotąd nie odważyli się sięgnąć po tę jedną z najstarszych ksiąg, bądź też po prostu szybko się do niej zniechęcili.

Pozwólcie poprowadzić się drogą, którą podążał Mojżesz, poznajcie życie Jeremiasza, który nie obawiał się wypełniać roli, jaką powierzył mu Bóg oraz towarzyszcie nauczaniu Jezusa, bo tym razem staje się jeszcze bardziej ludzki, niż kiedykolwiek wcześniej.

Dzieło Wangerina to niewątpliwie dobra propozycja dla ludzi pragnących pogłębiać swoją wiarę, zrobić coś ponadto co obowiązkowe i będące podstawą. „Najpiękniejsze historie biblijne” mogą zadowolić gusta indywidualnego czytelnika, ale także stać się łącznikiem rodziny, podczas wspólnego poznawania kolejnych opowieści. To nowy, bardziej przystępny, aczkolwiek dający wierny wydźwięk przekaz Biblii, który przypadnie do gustu chrześcijanom chcącym przybliżyć sobie historię i zasady własnej religii.

JUŻ TERAZ WYDAWNICTWO ZYSK I S-KA OFERUJE NOWE, PIĘKNE WYDANIE TEJ KSIĄŻKI. ZDJĘCIA NA BLOGU: http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2015/05/najpiekniejsze-historie-biblijne-walter.html

Biblia – jedna z najstarszych i najważniejszych ksiąg na świecie. Dla chrześcijan jest kodeksem postępowania, wyznacznikiem życia i źródłem, z którego powinno czerpać się inspirację codziennego dnia. Natchniona przez samego Boga, głosi Jego słowo, przedstawiając dzieje tak stare, że aż trudno sobie wyobrazić to, jak długo przetrwała jej treść. W Polsce liczbę chrześcijan...