Stefan Darda jest dla mnie jednym z ciekawszych autorów na obecnej scenie polskiej literatury grozy, a przy tym, jednym z najmniej 'równych'. Jest on dla mnie mistrzem budowania klimatu. Z jego książek bije atmosfera, melancholia i wyrazistość, której nie powstydziłby się Stephen King, a które, równie przekonująco, w polskiej fantastyce potrafi wyrazić jedynie Łukasz Orbitowski (i może Jerzy Sosnowski z okresu Agłaji i "Linii Nocnej").

Darda nie musi bombardować czytelnika akcją i wymyślną fabułą. W "Domu na Wyrębach" przez pół książki widzieliśmy bohatera, który kursował między dwoma miejscowościami, spacerował po lesie, remontował dom i pił wódkę. Akcja była ledwo zarysowana, a jednak powieść wciągała jak bagno. Podobnie było w "Słonecznej Dolinie" gdzie dużą część powieści zajmował wstęp do fabuły właściwej, poznawaliśmy miejsce akcji i bohaterów.

Gdzie jest więc ta "nierówność" Dardy? Ano, kiedy akcja zaczyna się na całego, wszystko zaczyna się sypać. Darda nie jest wiarygodny w budowaniu szybkiej akcji, opisywaniu zdarzeń, znacznie lepiej wychodzi mu opisywanie obrazów statycznych niż wartkich ujęć. Widać to dobrze w całej serii "Czarny Wygon" gdzie każdy kolejny tom przesuwał środek ciężkości na wartką akcję, przez co był gorszy od poprzedniego.

Podobnie jest w "Zabij mnie tato". Poznajemy miejsce akcji, poznajemy aktorów. Widzimy głównego bohatera wspominającego dawne życie, orientującego się powoli w nowym miejscu, jedzącego pizzę i pijącego piwo. Powoli zaczynamy czuć coś, co czuć mógłby sam "Pan Zdzich", melancholię małego miasteczka, które z jednej strony jest miejscem nieco brudnym, zaniedbanym i wrogim, jednak przy bliższym poznaniu, potrafi ukazać swoje drugie oblicze, ciepłe i gościnne. Postacie są wiarygodnie napisane i szybko stają się dla nas kimś bliskim. Gdy dochodzi do tragedii, wrażenie emocjonalne jest bardzo duże.

Co dalej? Ano, dalej jest różnie. Akcja toczy się powoli, skupiając się na uczuciach bohaterów i to bardzo dobrze, te elementy są świetne. Gdy dowiadujemy się kto stoi za tragedią i zaczyna się "polowanie", duża część magii ulatuje. Postać antagonisty, jego wypowiedzi i przyczyny jego postępowania, wraz z akcją są boleśnie słabe, tym bardziej, że stają w opozycji dla tych świetnych elementów, o których pisałem wcześniej. Cała ostatnia część powieści jest mało wiarygodna i jakby z innej bajki, jest tu nieprzyjemny zgrzyt.

Jest taki film w reżyserii Seana Penna - "Obietnica". Kojarzy mi się on z "Zabij mnie tato". Jest tam równie przejmujący klimat, ciekawy główny bohater itd. jednak film potrafił uciągnąć te elementy do końca, serwując dosyć kontrowersyjne zakończenie, które niektórych mogło irytować. Gdyby Stefan Darda odważyłby się na podobny krok, byłaby to powieść bardzo dobra, może nawet wyśmienita. Ostatnia część wypacza jednak odbiór całości jak ta łyżka dziegciu, która zepsuje beczkę miodu.

Stefan Darda jest dla mnie jednym z ciekawszych autorów na obecnej scenie polskiej literatury grozy, a przy tym, jednym z najmniej 'równych'. Jest on dla mnie mistrzem budowania klimatu. Z jego książek bije atmosfera, melancholia i wyrazistość, której nie powstydziłby się Stephen King, a które, równie przekonująco, w polskiej fantastyce potrafi wyrazić jedynie Łukasz...