Myślałam, że poryczę się podczas czytania pierwszej wymiany wiadomości między Everettem a Lacey. To było takie proste, a jednak tak cudowne i smutne, że ściskało za serce. Lacey polubiłam od razu, jest niesamowitą kobietą i podziwiam ją za to, że umie chodzić prosto, kiedy to całe gówno obciąża jej ramiona. Lecz ona nie jest jedyną, która skrywa za sobą gorzką przeszłość. Everett jest wprost cudowny. Może aż trochę za cudowny i smutno się robi, że takiego się raczej w mieście obok nie spotka.
Niezwykle dobrze czytało się o Lacey, patrzenie jak rozbija swoją skorupę, jak zrywa ze złymi nawykami i osobami, było w pewien sposób oczyszczające. Miała wzloty i upadki, a one często przedstawiały ją, jako bardziej ludzką od niektórych znanych mi osób.
Bo czasem karma wraca i życie może być już tylko łatwiejsze. "Breathe into me" Sary Fawkes jest doskonałym przykładem na to, jak złe otoczenie może niszczyć człowieka, a jak źli ludzie potrafią zrujnować każdą psychikę.
Nie przepadam za powieściami, gdzie wszystko jest szczęśliwe, a najszczęśliwszy jest koniec. W książce Fawkes gorycz miesza się z słodyczą, lecz treść nie jest przepełniona jednorożcami wydalającymi tęcze.
Tutaj… tutaj to szczęście mi to nie przeszkadzało.
*4 godziny później*
Yep, emocje wzięły górę. Muszę przyklasnąć autorce, umie na nich zagrać.
Podczas czytania ta książka naprawdę wydawała mi się świetna. Potem jednak zaczęłam się trochę staczać w moim zachwycie – kiedy emocje minęły widziałam że Fawkes nie spisała się aż tak dobrze, jak mi się na pierwszy rzut oka zdawało. Everett jest taki wspaniały – naprawdę, przeszłość tylko wykreowała go na to, kim jest – ale ta wspaniałość przekracza fazę realności. No jasne, to facet z książki, po co ja się czepiam, nie? Ale jednak, pozostaję przy zdaniu, że jest za wspaniały. Muszę przyznać, że autorka umiała tak nakreślić palantów, żeby ich nienawidzić, a bohaterów żeby ich kochać. Stojąc już kilka kroków od skończonej lektury, uświadamiam sobie, że nie było tak dobrze jak chciałam. Pozycja ta wybija się ponad inne, jednak jeszcze daleko jej do zajęcia miejsca na piedestale.

Myślałam, że poryczę się podczas czytania pierwszej wymiany wiadomości między Everettem a Lacey. To było takie proste, a jednak tak cudowne i smutne, że ściskało za serce. Lacey polubiłam od razu, jest niesamowitą kobietą i podziwiam ją za to, że umie chodzić prosto, kiedy to całe gówno obciąża jej ramiona. Lecz ona nie jest jedyną, która skrywa za sobą gorzką przeszłość....