Rosyjski historyk amator napisał książkę o upadku marszałka Żukowa w 1957. Czyta się to ciężko, bo masę tam powtórzeń i wyliczeń, narracja się rwie. Poza tym autor prezentuje półprawdy, bzdury i dziwne teorie z wielką pewnością siebie. Nie ukrywa też swojej nienawiści do Chruszczowa i Żukowa. Jedynie rozważania militarne mogą się bronić w tym poronionym dziełku. Nie polecam.

W tej książce z cyklu o marszałku Żukowie, opisuje Suworow szczyt jego kariery w 1956r., gdy uratował Chruszczowa przed obaleniem przez twardogłowych komunistów, a potem historię jego upadku w roku 1957. Suworow twierdzi (to główna teza książki), że Żukow miał zamiar obalić Chruszczowa, ale Nikita go ubiegł. Dowody są jednak bardzo słabe, a inne źródła tego nie potwierdzają. Oczywiście Żukow był chorobliwie ambitny, chamski i próżny, ale polityk z niego był żaden (jak wielu wojskowych) i nie zamierzał przejąć władzy. Został wyrzucony przez Chruszczowa, bo stanowił za duże zagrożenie i tyle.

Autor jest historykiem-amatorem. To coraz liczniejsze i popularniejsze grono charakteryzuje się wybiórczym traktowaniem źródeł, przywiązaniem do fantastycznych teorii niemających potwierdzenia w rzeczywistości, wielką pewnością siebie, naginaniem faktów dla z góry przyjętych tez, lekceważącym stosunkiem do profesji historycznej. Ale nawet w tym nieciekawym gronie Suworow wyróżnia się in minus. Wynika to z jego stylu, powtarzanie się, wyliczanki (na przykład podaje szczegółową listę odznaczeń, jakie otrzymali sowieccy generałowie po pacyfikacji powstania na Węgrzech w listopadzie 1956r., kogo to obchodzi?), dygresje, wielka emocjonalność. Książka aż kipi od nienawiści do Żukowa, autor z lubością przypomina każdy zarzut przeciw marszałkowi, uważa go za nędznego stratega, no cóż, wielu historyków nie podziela tego poglądu, ale oczywiście Suworow wie najlepiej.

Prezentuje Suworow w książce bzdury i dziwne tezy z wielką pewnością siebie. Parę przykładów: „W całej historii świata nie można znaleźć wydarzenia, które równałoby się podłością z XX zjazdem KPZR.” No, parę by się znalazło... „Dobry szwedzki socjalizm ma jedną drobną wadę – socjalizm rujnuje Szwecję tak samo jak każdy inny kraj”. Daj nam Boże taką ruinę... Dalej, pisze, że po śmierci Stalina Beria i Malenkow „Jawnie planowali zniesienie kołchozów.” Pierwsze słyszę, w biografii „Beria” Thoma nie ma o tym wzmianki.

Oczywiście w książce nie ma odwołania się do źródeł, a bibliografia jest uboga: same materiały w języku rosyjskim. Jeśli się pisze o Chruszczowie i Żukowie to mamy dwie podstawowe biografie pióra Robertsa i Taubmana. Jak można je pominąć?

Przypomina mi Suworow facetów, których czasami spotykam, łapią mnie za ramię i wykrzykują swoje historyczne czy polityczne teorie, nie mające ani sensu ani logiki. Oni nie chcą żadnej dyskusji, trzeba im tylko potakiwać, a jeśli się wątpi w ich poglądy bardzo się denerwują. Uciekam od takich ludzi jak najdalej.

Jedyne, co się broni w tym poronionym dziełku, to dywagacje militarne, na przykład ciekawie Suworow pisze o tym jak Sowieci zamierzali przenosić swoją broń nuklearną (poprzez działa czy moździerze).

Nie polecam.

Rosyjski historyk amator napisał książkę o upadku marszałka Żukowa w 1957. Czyta się to ciężko, bo masę tam powtórzeń i wyliczeń, narracja się rwie. Poza tym autor prezentuje półprawdy, bzdury i dziwne teorie z wielką pewnością siebie. Nie ukrywa też swojej nienawiści do Chruszczowa i Żukowa. Jedynie rozważania militarne mogą się bronić w tym poronionym dziełku. Nie...