Druga , może troszkę gorsza opowieść Taity, byłego niewolnika z czasów starożytnego Egiptu . Tym razem przenosiny się do krajów, z którymi Egipt próbuje nawiązać sojusze wojenne .
Największym atutem tej książki to rozmach i wartka akcja . Zaczynamy się też zastanawiać kim lub czym jest narrator .
Nie jest to książka czysto historyczna . Raczej impresja autora z tamtego okresu . Mi to nie przeszkadza, ale dla zwolenników czysto historycznych aspektów może to być problem .

Druga , może troszkę gorsza opowieść Taity, byłego niewolnika z czasów starożytnego Egiptu . Tym razem przenosiny się do krajów, z którymi Egipt próbuje nawiązać sojusze wojenne .
Największym atutem tej książki to rozmach i wartka akcja . Zaczynamy się też zastanawiać kim lub czym jest narrator .
Nie jest to książka czysto historyczna . Raczej impresja autora z tamtego...

Chyba jedna z najlepszych książek tego autora, jakie przeczytałem. Chociaż akcja znowu rozciąga się na kilka lat i raz zwalnia, by za chwilę przyspieszyć, to zakończenie na tle innych wydaje się niedopracowane i bez pomysłu. Zakończenie wydaje się jakby urywa książkę na półmetku w momencie, kiedy akcja wydaje się mieć autostradę. Bardzo dziwne rozwiązanie. Poza tym, co jest bolączką chyba całego cyklu - opowiadanie z pierwszej osoby. Nieomylność narratora zaczyna w pewnym momencie irytować i o ile przy pierwszej książce to było nawet zabawne, to tutaj było już to irytujące. Zaskakujące były też błędy (używanie nazw, które na pewno nie były starożytne),które raczej autorowi się nie zdarzają. Główni bohaterowie również dosyć ubogo przedstawieni (na tle innych książek autora).
Mimo tych przywar lektura była bardzo przyjemna i łatwa. Świetne opisy, które nie przygniatają rozmiarem, a pozwalają przedstawić świat i zdobyć trochę wiedzy. Bardzo przyjemna lektura.

Chyba jedna z najlepszych książek tego autora, jakie przeczytałem. Chociaż akcja znowu rozciąga się na kilka lat i raz zwalnia, by za chwilę przyspieszyć, to zakończenie na tle innych wydaje się niedopracowane i bez pomysłu. Zakończenie wydaje się jakby urywa książkę na półmetku w momencie, kiedy akcja wydaje się mieć autostradę. Bardzo dziwne rozwiązanie. Poza tym, co jest...

Ciąg dalszy przygód genialnego, acz zadufanego w sobie Egipcjanina Taity. Dawny niewolnik teraz jest jednym z głównych doradców faraona Tamose (czyli dawnego następcy trony Memnona) i powiernikiem egipskich księżniczek: Tehuti i Bekathy.
Choć obecnie panującemu faraonowi udało się odzyskać panowanie nad Górnym Egiptem, to dolny jest wciąż w rękach Hyksosów i bezkompromisowa walka o zjednoczenie kraju nadal trwa. A ponieważ w miłości i na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone, to Taita ima się różnych podstępów i forteli, by najpierw skłócić największego wroga swej ojczyzny z jego sprzymierzeńcami, a następnie stara się o zdobycie sojuszników w dalekim Sumerze i na Krecie. Wyrusza więc w długą podróż, by dotrzeć najpierw do Babilonu, potem do Knossos. Sumeryjskiego władcę przeciąga na swoja stronę srebrem, Najwyższego Minosa zaś nęci wizją oddania mu za żony egipskich księżniczek. Wszystko byle tylko wciągną wojska hyksoskie w wojnę na dwa, a może nawet i trzy fronty. Niestety, nie wszystko idzie zgodnie z planem i nawet najtęższy umysł i najprzebieglejszy dyplomata nie jest w stanie przewidzieć wszystkich przeciwieństw i niebezpieczeństw, jakie czyhają na drodze egipskiej wyprawy.
Pomimo „starożytnej oprawy” książka jest pozycją typowo podróżniczo-przygodową z miłosnymi wątkami i nie ma za wiele wspólnego z faktami historycznymi. Opisywani bohaterowie, jak i ich przygody to fikcja literacka, którą (co trzeba przyznać autorowi) bardzo przyjemnie się czyta.
Jedyny zgrzyt, jaki się pojawił w trakcie czytania, to akapit odnośnie wieku Taity i zaskoczenie jego przyjaciela Atona, że tamten pamięta najazd Hyksosów na Egipt, skoro miało to miejsce jakieś 90 lat temu. Zdziwiło mnie to, bo w części wcześniejszej „Bóg Nilu” ten sam Aton był niewolnikiem faraona Mamose i w związku z tym powinien pamiętać doskonale czasy sprzed najazdu. Poza tym nie pasuje mi do tego wiek obecnego faraona, który w takim razie również powinien być 90- letnim staruszkiem (wszak jako kilkuletni brzdąc wraz ze swoja matką uciekał wówczas z Egiptu na południe),a jego siostry księżniczki powinny mieć niewiele lat mniej niż on (urodziły się na wygnaniu). Tymczasem faraon to mężczyzna w kwiecie wieku, a jego siostry to kilkunastoletnie dziewczęta…
Niemniej jednak ponownie spędziłam kilka udanych wieczorów w towarzystwie zarozumiałego, lecz przesympatycznego Taity oraz członków egipskiej rodziny królewskiej, a także kilku przystojnych i szaleńczo odważnych oficerów egipskiej armii. :)

Ciąg dalszy przygód genialnego, acz zadufanego w sobie Egipcjanina Taity. Dawny niewolnik teraz jest jednym z głównych doradców faraona Tamose (czyli dawnego następcy trony Memnona) i powiernikiem egipskich księżniczek: Tehuti i Bekathy.
Choć obecnie panującemu faraonowi udało się odzyskać panowanie nad Górnym Egiptem, to dolny jest wciąż w rękach Hyksosów i...

Na początku "Ognisty Bóg" wywołał we mnie konsternację, spowodowaną czasem akcji nieprzystającym do poprzedniej części. Szybko jednak odkryłam, że tom piąty nie jest wcale kontynuacją czwartego, lecz opowiada czasy po tomie pierwszym. Mimo że nie lubię takiego "przeskakiwania" w chronologii, prędko o tym zapomniałam, zauroczona fabułą. Jako osoba zafascynowana tematyką starożytnego Egiptu natychmiast pogrążyłam się w pięknych opisach dawnych dziejów, które Smith wspaniale przedstawił. Podczas lektury czułam na skórze palący żar pustynnego słońca, słyszałam łopot żagli, czułam zapach drewna - budulca statków, zmieszany z aromatem morskiej soli. Przygody Taity tak mnie wciągnęły, że za każdym razem, odkładając książkę, nie mogłam się doczekać, aż znów będę miała chwilę poczytać. Powieść zręcznie fabularyzuje realia starożytnego świata, choć trzeba przyznać, że autor miejscami znacznie je nagiął - przykładowo faraon wysyła swe siostry jako małżonki dla sojusznika, z którym chce zawrzeć pakt, podczas gdy w rzeczywistości jedną z nich sam pojąłby za żonę, gdyż w tradycji egipskiej dynastia faraonów zawierała małżeństwa między sobą, aby zachować "czystość boskiej krwi". Są to jednak drobne nieścisłości, które czytelnikom bliżej niezaznajomionym z problematyką z pewnością nie rzuciłyby się w oczy. Smith, mimo że zawarł w "Ognistym Bogu" elementy fantastyki, nadał jej również mocnego realizmu poprzez bezlitosne, krwawe opisy bitew i okrucieństwa. Zakończenie historii jednak wywołało we mnie frustrację - dotarłszy do końca tekstu pomyślałam "O! Jak to! Ale co dalej!" Zakończenie bowiem to po prostu przerwanie historii w środku opowieści. Wydarzenia tu przedstawione implikują tyle następstw, że mam nadzieję, iż w części szóstej zaspokoję moją ciekawość. Z niecierpliwością będę polować na nią w bibliotece!

Na początku "Ognisty Bóg" wywołał we mnie konsternację, spowodowaną czasem akcji nieprzystającym do poprzedniej części. Szybko jednak odkryłam, że tom piąty nie jest wcale kontynuacją czwartego, lecz opowiada czasy po tomie pierwszym. Mimo że nie lubię takiego "przeskakiwania" w chronologii, prędko o tym zapomniałam, zauroczona fabułą. Jako osoba zafascynowana tematyką...

Tragiczny los, kiedy strasznie się nie lubi głównych bohaterów. :)
Z każdą książką cyklu coraz bardziej działa mi na nerwy Taita, a i księżniczki dały niezły popis w tej książce. :)
Naiwna akcja i typowe dla książek Smitha postaci, ale i tak będę wracać do tych książek. Dlaczego? Bo miłość jest ślepa, a ja chyba w przypadku Wilbura cierpię na książkowy syndrom sztokholmski czy coś. :)

Tragiczny los, kiedy strasznie się nie lubi głównych bohaterów. :)
Z każdą książką cyklu coraz bardziej działa mi na nerwy Taita, a i księżniczki dały niezły popis w tej książce. :)
Naiwna akcja i typowe dla książek Smitha postaci, ale i tak będę wracać do tych książek. Dlaczego? Bo miłość jest ślepa, a ja chyba w przypadku Wilbura cierpię na książkowy syndrom sztokholmski...

Piąta część „cyklu egipskiego” Smitha, jednak według chronologii akcji jest to część druga (po „Bogu Nilu” i przed „Czarownikiem”). Dla mnie to troszeczkę odcinanie kuponów od popularnego na całym świecie cyklu książek o przygodach Egipcjanina Taity. W oczy rzuciło mi się parę różnic pomiędzy „Ognistym bogiem” a „Bogiem Nilu” i „Czarownikiem” (które zdążyłem wcześniej przeczytać). Są to różnice trochę na niekorzyść „Ognistego boga”. Przede wszystkim jest to zmiana stylu. Opisy we właściwym „cyklu egipskim” były bardziej rozbudowane i dopracowane, w tej książce są niemalże szczątkowe. Może wynika to ze zmiany sposobu narracji (nie pamiętam już czy narratorem w „Bogu Nilu” i „Czarowniku” był Taita, czy narracja była trzecioosobowa; w każdym razie w tej części narratorem jest Taita, stąd może wynika ta zmiana stylu pisania powieści). W poprzednich książkach akcja była bardziej „rozciągnięta” na stronach książek; tutaj wydarzenia następują po sobie z zawrotną szybkością. Generalnie książkę czyta się szybko i przyjemnie. Historia jest ciekawa i wciągająca. Bardzo lubię ten cykl i cieszę się, że przeczytałem „Ognistego boga”.

Piąta część „cyklu egipskiego” Smitha, jednak według chronologii akcji jest to część druga (po „Bogu Nilu” i przed „Czarownikiem”). Dla mnie to troszeczkę odcinanie kuponów od popularnego na całym świecie cyklu książek o przygodach Egipcjanina Taity. W oczy rzuciło mi się parę różnic pomiędzy „Ognistym bogiem” a „Bogiem Nilu” i „Czarownikiem” (które zdążyłem wcześniej...

Świetna książka, wspaniale opisane realia tamtych czasów i to w trzech królestwach. Postać lekko zarozumiałego Taity i tak budzi sympatię, chociaż czasem mam wrażenie, że taki mędrzec powinien być bardziej zaradny jesli chodzi o ukrócenie wyskoków księżniczek.
Moja pierwsza książka tego autora i póki co, jego najlepsza.

Świetna książka, wspaniale opisane realia tamtych czasów i to w trzech królestwach. Postać lekko zarozumiałego Taity i tak budzi sympatię, chociaż czasem mam wrażenie, że taki mędrzec powinien być bardziej zaradny jesli chodzi o ukrócenie wyskoków księżniczek.
Moja pierwsza książka tego autora i póki co, jego najlepsza.

Świetna,super.Doskonała przygoda,Wilbur Smith.To mistrz,śwego gatunku.\
Bardzo mi się podobała,cała powoieść.
Przygody w Arabii,Babilonii.
Te księżniczki.Super to było.

Świetna,super.Doskonała przygoda,Wilbur Smith.To mistrz,śwego gatunku.\
Bardzo mi się podobała,cała powoieść.
Przygody w Arabii,Babilonii.
Te księżniczki.Super to było.

dobra, przygodowa książka, której fabuła dzieje się w starożytnym Egipcie

dobra, przygodowa książka, której fabuła dzieje się w starożytnym Egipcie

Straszna. Tak lubię historię Egiptu, a tego bełkotu nie dało się czytać. Porzucilam po połowie 😪

Straszna. Tak lubię historię Egiptu, a tego bełkotu nie dało się czytać. Porzucilam po połowie 😪