Książka ta stanowi przejaw swoistego dualizmu. Z jednej strony charakteryzuje ją pewien przewidywalny schemat, który przedstawia losy głównego bohatera. Z drugiej strony jej język jest niebanalny i dobrze oddaje czasoprzestrzeń, w której A. C. Sulzer umieścił fabułę.
Jednak dualizm ten w pewnym momencie ulega rozmyciu, bowiem rozwiązanie nie przystaje do tego, czym autor karmi czytelnika w kolejno serwowanych po sobie rozdziałach. Dla mnie stanowiło to zaletę tej książki, choć dostrzegam także pewne jej wady. Mam tu głównie na myśli to, że pojawiały się w niej elementy nieklarowne, których autor nie wytłumaczył (sąsiadka spędzająca czas przy świetle lamp?). Nie można jednak wykluczyć, że był to zabieg absolutnie celowy. Ponadto ostatnie zdania książki stanowią dziwny zlepek słów, które w domyśle stanowić mogą alegorię [mgła] i pewną zapowiedź [czas]... Jaką? Być może kiedyś się dowiemy, "Lecz do tej pory znowu minie jakiś czas".

Książka ta stanowi przejaw swoistego dualizmu. Z jednej strony charakteryzuje ją pewien przewidywalny schemat, który przedstawia losy głównego bohatera. Z drugiej strony jej język jest niebanalny i dobrze oddaje czasoprzestrzeń, w której A. C. Sulzer umieścił fabułę.
Jednak dualizm ten w pewnym momencie ulega rozmyciu, bowiem rozwiązanie nie przystaje do tego, czym autor...