Ewangelia wg świętej Olgi, a w niej pomniejsze podewangelie wg świętej Kłoski, wg świętego Izydora, wg świętej Ruty... Mądre, piękne, mądre i piękne naraz, jak to u tych największych pisarzy (choćby i w "Stu latach samotności") poprzez najzwyklejsze i najfantastyczniejsze jednocześnie losy zwykłych ludzi widzimy opisanie świata w całości, opisanie życia, śmierci i jeszcze innych stanów, rozumowi niedostępnych. Wizja Boga, który jest zmienny, wizja świata, który nie jest jednym światem, i wizja własna czytelnika, bo każdemu czytelnikowi jakaś własna wizja musi się podczas lektury pokazywać - wszystkie one świadczą o tym, że mamy do czynienia z czymś więcej niż powieścią. Ja jednak nie wiem, co to jest. Trzeba by zapytać Kłoskę.
Jest także wada, drobna, osobistej natury. Z jakiegoś powodu jest jakaś - krótka - nuta w pisarstwie OT, która dla mnie brzmi zgrzytliwie, i nie wiem, która to nuta, wiem tylko, że nie ma takiej w prozie Pawła Huelle. Może to nuta obcej dla mnie, mimo wszystko, płci?

Ewangelia wg świętej Olgi, a w niej pomniejsze podewangelie wg świętej Kłoski, wg świętego Izydora, wg świętej Ruty... Mądre, piękne, mądre i piękne naraz, jak to u tych największych pisarzy (choćby i w "Stu latach samotności") poprzez najzwyklejsze i najfantastyczniejsze jednocześnie losy zwykłych ludzi widzimy opisanie świata w całości, opisanie życia, śmierci i jeszcze...