No cóż. Książka z międzynarodowym Bookerem, polskimi nagrodami, a ja po przeczytaniu westchnąłem „nareszcie” i chyba nie jest to dobra recenzja. Rozumiem, że ta książka może się jakoś tam podobać, głównie ze względów językowych, bo Tokarczuk pisać potrafi, jednak tym bardziej zrozumiem niezadowolenie, zirytowanie, a nawet wręcz zawód, bo w przypadku Biegunów po przeczytaniu 450 stron trudno powiedzieć o czym się czytało. Ale przechodząc do konkretów - nie jest to powieść, choć formą trochę udaje powieść szkatułkową. Jest tu w większości jedna narratorka, ale skonstruowana niczym bohaterka zbiorowa, zmultiplikowana - po prostu podróżująca everywoman. Całość łączy i porządkuje temat podróży w czasie i przestrzeni, rozumiany także bardziej egzystencjalnie, a nawet cieleśnie jako próba przezwyciężenia/oszukania śmierci, a sfastrygowane jest to jako ciąg anegdot, opowiastek, przebłysków, wspomnień, obrazków i historyjek (umiejscowionych nawet w różnych epokach), w których Tokarczuk jawi się jako błyskotliwa operatorka języka i obserwatorka mikrozdarzeń, ale moim zdaniem brakuje temu pisaniu fabuły, bo niestety w przerwach nie tęskniłem do czytania dalej, nie byłem ciekawy kontynuacji, której zresztą w zasadzie tu nie ma. Niektórym fragmentom bliżej do paranaukowych, filozoficzno-eseistycznych tekstów, no i w ogóle widać, że autorka bardziej zainteresowana jest tworzeniem metaopowieści niż stricte opowieści, często skręcając w stronę języka metaforycznego i aforystycznego, co potrafi być i piękne, i irytujące zarazem. W zasadzie to na ten sam temat jest piękny i krótki wiersz Szymborskiej pt. Chmury. Moim zdaniem działa silniej, a przy tym nie nuży i nie puszy się na jakąś wydumaną elokwencję. No i tak to - proza jak dla mnie z gatunku tych bez ciężaru, do zapomnienia i wydmuszkowatych. PS. Zupełnie nie rozumiem, czemu redakcja przepuściła wszystkie imiesłowy przymiotnikowe pisane rozłącznie z „nie” - czasem wygląda to absurdalnie, zwłaszcza w zestawieniu z przymiotnikami w tym samym zdaniu pisanymi z „nie” łącznie.

No cóż. Książka z międzynarodowym Bookerem, polskimi nagrodami, a ja po przeczytaniu westchnąłem „nareszcie” i chyba nie jest to dobra recenzja. Rozumiem, że ta książka może się jakoś tam podobać, głównie ze względów językowych, bo Tokarczuk pisać potrafi, jednak tym bardziej zrozumiem niezadowolenie, zirytowanie, a nawet wręcz zawód, bo w przypadku Biegunów po przeczytaniu...