Ale bujda!

Najpierw dowiadujemy się, że główny bohater ma kochankę w ciąży co nie całkiem mu to pasuje. Nic dziwnego, bo jego żona, którą już od dawna śpią w różnych pokojach jest wielce utalentowaną i skromną osóbką. Kobitka ma talent do literatury... ups, przepraszam. “jej literatura nie interesuje, interesuje ją pisanie” (!!!) Henry, który odkrywa pewnego razu manuskrypt co ocenia jako rzecz bardzo dobrą i postanawia namówić żonę by wydała swoje powieści, na co ona absolutnie się nie zgadza, tylko pisze te swoje dzieła, od razu na czysto i zdania trafne i koszerne układa, od razu bestsellery, które lądują wszędzie (nawet pod łóżkiem i w piwnicy) tylko nie w wydawnictwie, bo jej sława nie interesuje, a pisze zawzięcie całymi nocami. Ale jak to w zgodnym małżeństwie bywa wreszcie zgadza się by wydać książki, ale pod nazwiskiem męża. Każdy widzi zatem i rozumie, że kochanka z brzuchem w tej sytuacji to niezbyt szczęśliwa okoliczność. No dobra, powiedzmy, że coś takiego może się zdarzyć, ale kiedy za chwile okazje się, że Marta (ta żona) jest synestetką i w śmiechu męża “widziała wyskakujące z jego ust intensywnie błękitne spirale. Żaden inny mężczyzna na świecie nie śmiał się czystą ultramaryną z tańczącymi gwiaździstymi plamkami.”
Główny bohater to tez ciekawe zjawisko. Od początku w swojej narracji sugeruje czytelnikowi o swojej mrocznej naturze, ale czytelnik bezradnie rozkłada ręce kiedy ten psychopata nie dość, że przepełniony jest skrupułami i dylematami na temat swojego postępowania, to w dodatku ma altruistyczne skłonności (o Boże!). Dodajmy do tego grafomanię pierwszego sortu, bo w tej pożal się Boże powieści, szyba nie rozpada się na milion kawałków, ona rozpada się na milion fraktali(!) i tak o to w moim rankingu ta powieść otrzymuje nominacje do gniota wszech czasów.

Ale bujda!

Najpierw dowiadujemy się, że główny bohater ma kochankę w ciąży co nie całkiem mu to pasuje. Nic dziwnego, bo jego żona, którą już od dawna śpią w różnych pokojach jest wielce utalentowaną i skromną osóbką. Kobitka ma talent do literatury... ups, przepraszam. “jej literatura nie interesuje, interesuje ją pisanie” (!!!) Henry, który odkrywa pewnego razu...