"Dziuni po prostu nie dało się lubić" można przeczytać na kartach powieści. Rzeczywiście "Dziuni" nie da się lubić, a już na pewno nie da się jej czytać.

Autorka próbuje w śmieszny sposób napisać tragiczną historię. Każde zdanie ma być potencjalnie śmieszne - nie śmieszą, są żałosne. Historia, która składa się z opisywania epizodzików z życia głównej bohaterki, nie mających ze sobą wiele wspólnego, nie mających sensu, nie mających celu. Bo ta historia właściwie jest o wszystkim i o niczym.

Niby jest o Dziuni, ale Dziunia właściwie jest nieosiągalna(i ponoć ma zginąć, ale to nie teraz). Niby jest o czymś co ma się zdarzyć, ale wciąż nie następuje. Najczęściej pojawiająca się fraza brzmi: "ale teraz nie o tym, o tym będzie później". I autorka wraca do opisywania "nienormalności" Dziuni i licznych postaci, które pojawiają się tylko po to by zniknąć nie odegrawszy w historii prawie żadnej roli.

Język pisarki jest... eee... no... więc... niezrozumiały lub dziecinnie prosty. Należałoby jeszcze wspomnieć, że występują w książce słowa, które nie istnieją. Zdania - proste bez ozdób jakichkolwiek. Dialogi - raz na parę stron, ale napisane aby były.

Ta książka reprezentuje sobą, chyba tylko głupotę autorki, bo tego nie da się czytać(jak wspomniałam na początku). Pisarka postanowiła na swój "zabawny" sposób opisać patologię i głupotę ludzką, ale bez żadnego konkretnego pomysłu. W czasie, gdy pisarka próbuje wmówić czytelnikom jak to pomieszane w głowie ma Dziunia(a raczej społeczeństwo, bo chyba to próbowała pokazać), sama robi z siebie wariatkę. Naprawdę nie chciałabym poznać osoby, która non stop pisze to samo "w koło Macieju".

Żałuję tych paru godzin, kiedy próbowałam się przemęczyć z tą książką(tego czasu nie odzyskam, chyba że pisarka chciałaby mi odstąpić kilka swoich wolnych?), a jeszcze bardziej żałuje, że osobiście zaproponowałam bibliotece jej zakup. To niestety marnotrawstwo pieniędzy i cennego miejsca na półkach.

ZDECYDOWANIE NIE POLECAM!!!

"Dziuni po prostu nie dało się lubić" można przeczytać na kartach powieści. Rzeczywiście "Dziuni" nie da się lubić, a już na pewno nie da się jej czytać.

Autorka próbuje w śmieszny sposób napisać tragiczną historię. Każde zdanie ma być potencjalnie śmieszne - nie śmieszą, są żałosne. Historia, która składa się z opisywania epizodzików z życia głównej bohaterki, nie...