"Gdy mama do kur wychodzi, Tata do kurwy chodzi.”

Jeśli ktoś myśli, że książka ta napisana jest po to by śmieszyć to się nieco rozczaruje. Cała historia opowiedziana z humorem, gdzie pierwsze rozdziały potrafią niekiedy rozbawić do łez lecz atmosfera zabawnych perypetii tytułowej Dziuni stopniowo przechodzi w jej osobisty dramat - robi się gorzka i smutna.

Jest to opowieść o dziecku, narodzonym w wyniku mezaliansu – dziewczynki z niższych sfer z chłopcem z bogatej rodziny. Od początku Dziunia była niechciana przez rodziców i całą rodzinę (z wyjątkiem dziadków ze strony matki). Mimo tego, że stało się jak się stało dawali temu wyraz przez cały czas nieustannie ją krytykując i uważając za dziwadło czy wprost debila. Nie wspierali jej a jedynie tolerowali jej żywot. Matka i ojciec wiecznie jej wypominali że przez nią zmarnowali sobie życie, że gdyby była inna możliwość to by się nie urodziła. Jak można normalnie się rozwijać i funkcjonować mając takie wsparcie i poczucie bycia niechcianym?

Jednakże Dziunię stopniowo poznajemy nie jako dziwadło lecz bardzo inteligentną osobę, bardziej rozwiniętą od swoich rówieśników. Liczne dygresje autorki ujawniają, że świetnie radzi sobie w dorosłym życiu, ma pracę i dzieci (i chyba mgra z psychologii). Jest szczęśliwą posiadaczką niejakiego syndromu HSAMS, który ułatwia jej zapamiętywanie wszystkiego w tym najdrobniejszych szczegółów. Dziuni nikt niczego nie uczył, nie tłumaczył toteż sama musiała nazywać otaczającą ją rzeczywistość i występujące w niej zjawiska, co rodzi wiele zabawnych sytuacji.

Nie mówiono jej jak ma się zachowywać czy jak postępować z ludźmi (oprócz panny Ewy) toteż z natury chce być dobra i dawać im to co od niej chcą. Kiedy ktoś prosi to nie odmawia, co wszyscy skrzętnie wykorzystują jak np. nauczyciel muzyki wykorzystujący ją seksualnie. Z czasem zrozumie swój błąd i stanie się bardziej cyniczna.

„Nie mam przyjaciół – tylko ludzi – którzy mnie używają.”

Są to też czasy głębokiego PRLu, gdzie wybijają się „partyjni”. Autorka ukazuje powolny rozkład rodziny – ojciec, dobrze zapowiadający się weterynarz, który dzięki swoim rodzicom obejmuje coraz to lepsze posady w większych wioskach, popada w alkoholizm, zdradza żonę (która zresztą nie pozostaje mu dłużna) i bije dzieci. Matka wiecznie gnębiona przez teściów, niegodna ich doskonałego syna i do tego ta Dziunia… czyli prawie jak w „Rodzince.pl”

Myślę, że fabułę tej książki można osadzić także w dzisiejszych czasach, co najlepiej podsumowała sama bohaterka:

„(…) nic na świecie się nie zmieniło, tylko dekoracje są bardziej wyrafinowane.”

"Gdy mama do kur wychodzi, Tata do kurwy chodzi.”

Jeśli ktoś myśli, że książka ta napisana jest po to by śmieszyć to się nieco rozczaruje. Cała historia opowiedziana z humorem, gdzie pierwsze rozdziały potrafią niekiedy rozbawić do łez lecz atmosfera zabawnych perypetii tytułowej Dziuni stopniowo przechodzi w jej osobisty dramat - robi się gorzka i smutna.

Jest to...